Ζήλιες...
Λοιπόν, κάπου εκεί μέσα στο διάστημα που ένιωθα ότι βιώνω έντονο εργασιακό burnout (συγνώμη για το αγγλικό αλλά η λέξη υπερκόπωση ή εξουθένωση δεν είναι ακριβέστατη μετάφραση), ήρθε η στιγμή που ζήλεψα για δεύτερη φορά στη ζωή μου άλλο επάγγελμα. Το πρώτο ήταν αυτό της αξιολάτρευτης κυρίας Άννας από την ταβέρνα Αμμουδάρα: το επάγγελμα της συνειδητοποιημένης και πετυχημένης ταβερνιάρισσας. Καθόλου μην το γελάτε. Μαγειρεύοντας, η ταβερνιάρισσα προσφέρει με πολλή φροντίδα και αγάπη το νόστιμο φαγητό, που ευφραίνει συνάμα το σώμα, το μυαλό και την ψυχή, καθώς τα βλέμματα, τα στόματα και οι καρδιές ανοίγουν γύρω από το στρωμένο τραπέζι. Αν μάλιστα βγει από την κουζίνα και ανοίξει τα χαρτιά της, πιάνοντας κουβέντα με τους πελάτες, αντιμετωπίζοντάς τους σαν καλεσμένους, τότε, μιλώντας για τα παιδιά της, το χωριό της, τους καημούς και τις χαρές της, τότε είναι βέβαιο ότι κερδίζει πόντους και φίλους. Αλήθεια, πολύ το ζηλεύω αυτό, δεν σας κρύβω ότι η κ. Άννα είναι πρότυπο για μένα και α...
