Δημοσι-ΕΥΗ

Γυναίκα από πλαστελίνη. Μαλακή, εύπλαστη, ευλύγιστη, ευαίσθητη.  Φτιαγμένη με απλότητα, σαν από παιδί μικρό, αφτιασίδωτη,  Κι όμως την ποθούν, την αποζητούν,  Ένα κομμάτι της να κόψουν και να απολαύσουν λαχταρούν. Πόσο χαλαρωτικό, πόσο αγχολυτικό, ένα κομμάτι πλαστελίνη στα δάχτυλα να στριφογυρίζεις… Είσαι βρέφος; Πάρε το στήθος της. Είσαι νήπιο; Πάρε τα μπράτσα της να σε σηκώσουν. Είσαι παιδί; Πάρε το χέρι της να πάτε βόλτα και να παίξετε. Είσαι εγγόνι; Πάρε τα γόνταά της, βολέψου μέσα ν' ακούσεις τα ωραιότερα παραμύθια. Είσαι αγαπημένος της; Πάρε την καρδιά της να πετάξεις μαζί της. Είσαι ο σύντροφός της; Πάρε τα μάτια της, να δεις τα πιο ωραία ηλιοβασιλέματα. Είσαι ο γέρος γονιός της; Πάρε τα πόδια της να περπατήσεις σαν νέος ξανά. Είσαι θαυμαστής της; Πάρε ό,τι θαυμάζεις πάνω στο απαλό κορμί της. Είσαι εργοδότης της; Πάρε το μυαλό της, τα χέρια της, να σε υπηρετήσουν. Είσαι ο φίλος, ο γείτονας; Πάρε το στόμα της, κουβέντες να μοιραστείς. Είσαι εχθρός; Πάρε ό,τι σε προστάζει η β