Γιατί να πας σε χριστιανική κατασκήνωση στο βουνό (και να περάσεις... Θεϊκά!)

 Ετοιμάζοντας τα μπογαλάκια μου και την ποδιά μου για άλλη μια χρονιά για την αγαπημένη μου κουζίνα στην κατασκήνωση του Βογατσικου, είπα να στείλω κι ένα μήνυμα στα διστακτικά εφηβακια, που, οχι άδικα πολλές φορές, ακούνε για εκκλησία και παθαίνουν αλλεργία. 

Λοιπόν, φίλε έφηβε, ξέρουμε πού πάει το μυαλό σου όταν ακούς "χριστιανική κατασκήνωση στο βουνό":

“Θα μας βάλουν να ξυπνάμε με το ‘Απολυτίκιο’, να τραγουδάμε ύμνους και να κυνηγάμε… αγίους στα μονοπάτια”. Αλλά κράτα το κινητό λίγο πιο μακριά και διάβασε γιατί αυτό το καλοκαίρι μπορεί να είναι το πιο θεικά… επικό σου.

Αρχικά, θα ξυπνάς με ήλιο, όχι με ξυπνητήρι. Θα εχεις καθαρό αέρα, πουλιά που σε ξυπνάνε (όχι κουκουβάγιες της εργασίας), και θέα που κάνει τα stories σου να μοιάζουν με drone shots του National Geographic. 

Θα αναλάβουν την φροντίδα σου εθελοντές, που χαίρονται να σε γνωρίζουν και να σε υπηρετούν, θέλουν να σου προσφέρουν με πλήρη ανιδιοτέλεια. 

Χωρίς WiFi, πραγματι. Δεν θα έχεις TikTok, αλλά θα έχεις πραγματικές κουβέντες κάτω από τα πεύκα, χωρίς emoji. Και ναι, θα δεις ανθρώπους να γελάνε χωρίς να γράφουν "χαχα" – θα το κάνουν με φωνή. Σκέψου το σαν social media με... σάρκα και οστά.

Θα πας σε θεία λειτουργία, ΟΚ. Έξω όμως, κάτω από τα πεύκα, αλλιώς! Θα σου εξηγήσουν ό,τι δεν καταλαβαίνεις.  Μετά παίζεις ποδόσφαιρο, κάνεις κατασκευές, τρως σαν λύκος και κάνεις διαγωνισμό ποιος θα πει την πιο κουφή ιστορία στο βραδινό γύρω από το τραπέζι ή στις σκοτεινές γωνιες. Ή όπως λέμε στην κατασκήνωση: λίγη προσευχή, πολλή περιπέτεια.

Φοβάσαι μη σου κάνει “πλύση εγκεφάλου”; Μόνο αν εννοείς με σαπούνι στο ντους! Ναι, υπάρχουν κατηχητικά, αλλά δεν είναι βαρετά. Είναι κουβέντες που σε κάνουν να σκεφτείς και να ρωτήσεις, όχι να παπαγαλίσεις. Δεν είσαι εκεί για να γίνεις μοναχός, αλλά για να ψαχτείς – και με τον Θεό και με τον εαυτό σου. 

Το βουνό δεν έχει clubs – έχει καλύτερα πράγματα. Όπως βραδιές με κιθάρα, θεατρικά με γέλιο μέχρι δακρύων, αγώνες που ενώνονται οι ομάδες σου σαν αληθινή "οικογένεια". Και στο τέλος; Γυρνάς με αναμνήσεις που δεν σβήνονται αλλά μένουν – κάπως πιο μέσα, ίσως και για πάντα. 

Τελικά, γιατί να πας; Γιατί δεν είναι “βαρετή εκδρομή με τον Θεό”. Είναι περιπέτεια με ανθρώπους που θα γελάσετε, θα φωνάξετε, θα λερωθείτε, και ίσως – ανάμεσα σε όλα – ανακαλύψεις πως η πίστη δεν είναι βαρετή… είναι απλώς ζωντανή.

Άντε, φτιάξε βαλίτσα. Και μην ξεχάσεις: ρούχα, σακούλα για τα άπλυτα, φακό, και ανοιχτά το μυαλό και την καρδιά!