Κρουαζιέρα θα σε πάω… αλλά πότε;

 Υπάρχουν κάποια τραγούδια που δεν είναι απλώς μουσική. Είναι μικρές μηχανές του χρόνου, που σε πάνε πίσω, σε μια εποχή που  μυρίζει αντηλιακό, καρπούζι και λίγη άμμο στα πόδια. Ένα τέτοιο τραγούδι είναι η "Κρουαζιέρα" του Βαγγέλη Γερμανού. Όταν την ακούω, θυμάμαι πως κάποτε οι καλοκαιρινές διακοπές δεν απαιτούσαν ούτε πιστωτικές κάρτες, ούτε κρατήσεις μηνών, ούτε excel για να υπολογίσεις αν σου φτάνει ο μισθός να πας μέχρι την Τζια. (Bέβαια θυμάμαι και το τρελό δούλεμα που έτρωγα από ξαδερφάκι μου επειδή είχα αγαπημένο τραγουδιστή τον Βαγγέλη Γερμανό, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...)

Τότε, ήταν αλλιώς. Ήμασταν αλλιώς. Παίρναμε το Μετρό για Πειραιά και με μια τσάντα στον ώμο σαλπάραμε για ρομαντικές, φτηνές, αυθεντικές διακοπές. Ένα sleeping bag, ένα καρπούζι, λίγη παρέα και το καλοκαίρι ήταν δικό μας. Θυμάμαι, η πρώτη μου φορά στα νησιά, ήταν Ίος - Σέριφος - Μήλος, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς κράτηση, χωρίς πιστωτική κάρτα, με τις οικονομίες του χειμώνα!

Δε χρειαζόταν κράτηση, ούτε "έχετε το QR code της κράτησής σας να το σκανάρω;". Το πολύ-πολύ να βρίσκαμε μια γωνιά στην παραλία ή να στριμωχνόμασταν στο κατάστρωμα. Κι όμως, αυτό ήταν ελευθερία.

Τότε, στις παραλίες, επιτρεπόταν να απλώσεις την πετσέτα σου χωρίς να πρέπει να πληρώσεις είσοδο, ούτε να σε κοιτάζουν περίεργα επειδή έφερες από το σπίτι σαντουιτσάκι και φρούτα. Τώρα, οι παραλίες έχουν γίνει VIP club. "Ελάχιστη κατανάλωση" σου λένε και χαμογελούν τάχα ψεύτικα και αυστηρά, ενώ σου δείχνουν την κατάλογο με τις τιμές που σε κάνουν να αναπολείς τις εποχές που ο καφές δεν κόστιζε όσο μια κρουαζιέρα στο Αιγαίο. Κυριολεκτικά.

Ο Βαγγέλης Γερμανός έλεγε πως έγραψε την "Κρουαζιέρα" για να πείσει μια φίλη από το φροντιστήριο να πάνε μαζί διακοπές. Το κατάφερε – το τραγούδι λειτούργησε, όπως λέμε σήμερα, σαν εξαιρετικό marketing plan. Και περάσανε φίνα. Απλά. Ανθρώπινα. Όπως τότε που υπήρχε χώρος για την ξεγνοιασιά. Δεν είναι μόνο ότι ο τραγουδοποιός ήταν 17. Ήταν και η εποχή πιο φιλόξενη για να είσαι ανέμελος. Σήμερα, αν τολμήσεις να είσαι χαλαρός, σε κοιτούν λες και κάτι δεν πάει καλά με σένα. Σαν να ξέχασες να ανησυχείς. Σαν να είσαι "εκτός τόπου και χρόνου".

Οι καλοκαιρινές διακοπές, που κάποτε ήταν δικαίωμα, τώρα έχουν γίνει σχεδόν πολυτέλεια. Τα ελληνικά νησιά είναι πιο προσιτά στους ξένους τουρίστες παρά στους ίδιους τους Έλληνες. Εμείς βλέπουμε τις τιμές και κάνουμε πλάνα επιβίωσης. Το καρπούζι το αγοράζεις σε φέτες γιατί ολόκληρο δεν συμφέρει. Το sleeping bag έχει αντικατασταθεί από τον αγώνα να βρεις μια ξαπλώστρα που να μην σου κοστίζει όσο η διαμονή σε boutique hotel.

Κι όμως, κάτι μέσα μας επιμένει να θυμάται. Να χαμογελά όταν ακούει "Α, α, κρουαζιέρα θα σε πάω", να ονειρεύεται Μύκονο και Σαντορίνη, έστω και αν οι πιγκουίνοι σήμερα δεν επιτρέπονται στην παραλία εκτός αν πληρώσουν είσοδο.

Ίσως αυτό το τραγούδι να μας θυμίζει πως, τελικά, δεν είναι αργά να γίνουμε λίγο ξέγνοιαστοι. Να θυμηθούμε πώς είναι να ταξιδεύεις χωρίς άγχος. Να κάνουμε μια μικρή "κρουαζιέρα" μακριά από το στρες, τις κρατήσεις, τις εφαρμογές και τις minimum χρεώσεις. Κι ας είναι στο κοντινό ποτάμι ή στο δάσος, ας είναι σε μια απόμερη παραλία, ας είναι σε ένα χωριό στο βουνό. Όπου αναπαύεται ο καθένας. Αλλά, για όνομα του Θεού, ας είναι μέρες «αδειάσματος, άδειες από άγχη, σκοτούρες και υπολογισμούς». Ας πούμε για λίγο ΟΧΙ σε ό,τι μας μαυρίζει τη ζωή. 

Μεταξύ  μας, οι πιο ωραίες διακοπές, τελικά, είναι αυτές που δε χρειάζονται ούτε πολύ χρήμα, ούτε πολύ σχέδιο. Χρειάζονται απλώς μια καλή παρέα και λίγο θάρρος να πεις: «Άντε, πάμε!»