«Ό,τι προλαβαίνει η ψυχή πριν ξυπνήσει ο κόσμος»

Ξημέρωμα.

Ανοίγω την πόρτα της βεράντας σαν να ξεκλειδώνω ένα μυστικό πέρασμα προς έναν άλλο κόσμο — εκείνον που δεν γράφεται σε ειδήσεις, δεν φωνάζει, δεν απαιτεί.

Μπροστά μου η εξοχή δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει, απλώς είναι. Με τα δέντρα να στέκονται σιωπηλά φρουροί της γαλήνης, με το λιβάδι ακόμα μισοβρεγμένο απ’ τη νύχτα, με τον κήπο να μυρίζει χώμα και φως. Τα πουλιά δεν κελαηδούν — επικοινωνούν. Σαν να ανταλλάσσουν ανάσες και συνεννοήσεις που εμείς ξεμάθαμε να ακούμε.

Είναι μια μικρή παύση πριν αρχίσει ο θόρυβος της ημέρας. Μια ανάσα που δεν δηλώνεται στο πρόγραμμά μου αλλά είναι απαραίτητη, όσο κι ο ύπνος ή το φαγητό. Σε εκείνα τα λίγα λεπτά, κάτι μέσα μου γέρνει απαλά προς την ειρήνη. Για λίγο, όλα όσα με βαραίνουν —πολιτικά αδιέξοδα, λογαριασμοί, οικογενειακές αγωνίες, μελλοντικές αβεβαιότητες, το βάρος της δουλειάς— μένουν εκτός. Δεν είναι πως χάνονται, μα σωπαίνουν. Δεν με κυβερνούν, για λίγο.

Όταν επιστρέφω στην κουζίνα και βάζω την ποδιά μου, νιώθω σχεδόν το «γκντουπ» της προσγείωσης. Η μέρα ξεκινά. Οι σκέψεις επιστρέφουν, πιάνουν πάλι θέσεις στην πρώτη σειρά και αρχίζουν να πλέκουν τη γνωστή θηλειά γύρω μου.

Και τότε, αναρωτιέμαι:

Γιατί, άραγε, αφήνουμε τα αρνητικά να καταλαμβάνουν τόσο χώρο στην ψυχή μας; Γιατί τους δίνουμε το προβάδισμα, την προσοχή, την ενέργεια; Γιατί ξεχνάμε να ευχαριστούμε για όσα μικρά θαύματα μάς περιβάλλουν καθημερινά και τα θεωρούμε δεδομένα; Γιατί όλα τα πολύτιμα —όπως το φως στα φύλλα το πρωί, ή ένα φλιτζάνι ησυχία— τα θεωρούμε αυτονόητα;

Ίσως, λέω…

Ίσως η ευτυχία να μην είναι μεγάλη υπόθεση.

Ίσως να μην είναι κάτι που πρέπει να κυνηγήσεις, αλλά κάτι που επιλέγεις να δεις.

Να σταθείς. Να προσέξεις. Να πεις «ευχαριστώ» όχι επειδή όλα είναι τέλεια, αλλά επειδή κάτι είναι αληθινό, εδώ, τώρα, όπως αυτό το πρωινό στη βεράντα.