Πριν αρκετά χρόνια, βλέποντας τότε τον γιο μου με την παρέα του να κάνουν ποδηλατάδα στην απερίγραπτα όμορφη γυρολιμνιά μας και – ομολογώ – ζηλεύοντάς τον, έγραψα το παρακάτω τραγουδάκι και άρχισα να παρακαλάω τον … οικόσιτο συνθέτη μας (κατά κόσμον Ντίνο) να μου το μελοποιήσει. Άδικος κόπος, πάντα πολυάσχολος γαρ… Το τραγουδάκι ξεχάστηκε κάπου στους φακέλους του υπολογιστή μου και σήμερα έσκασε μύτη μπροστά μου, καθώς έψαχνα άλλα αρχεία. «Δε σε έχω ανάγκη πια, πολυάσχολε συνθέτη, που αγνόησες τον ποδηλάτη μου! Εϊμαστε στο 2025 πα, υπάρχει το AI (εκτός από το … EviI!)». Έδωσα λοιπόν τους στίχους μου στο SUNO και.. ιδού το τραγουδάκι μου!
(Πατήστε στο μεγαφωνάκι για να το ακούσετε)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου