Σύνδρομο Άδειας Φωλιάς: Ένας Αποχαιρετισμός, Μια Κρίση, Και Λίγη Πλάκα Γιατί Αλλιώς Δεν Βγαίνει

Λοιπόν, κάτσε να τα βάλουμε κάτω. Είμαι μητέρα τεσσάρων παιδιών. Τρία από αυτά έχουν ήδη ανοίξει τα φτερά τους και πετάνε χαρωπά προς τη ζωή τους. Το τέταρτο… προς το παρόν με λυπάται, αλλά υποψιάζομαι ότι και αυτό ετοιμάζει βαλίτσες.

Και κάπου εδώ, μένω εγώ, ο γονιός-φωλιά, με μια αίσθηση κενού, ένα δάκρυ που παλεύει να μη στάξει και μια μικρή λίστα με δουλειές που κανείς πλέον δεν είναι εδώ να κάνει.

Γιατί ας μην κρυβόμαστε… μαζί με τα παιδιά, χάσαμε και τα εργατικά χέρια. Ποιος θα κατεβάσει τώρα τα σκουπίδια; Ποιος θα ξεφορτώνει το πλυντήριο; Ποιος θα πιάνει την κατσαρίδα;

Μα καλά, τόσα χρόνια γκρίνιαζα που άφηναν τα παπούτσια τους όπου να ’ναι και τώρα μου λείπει το χάος; Ναι. Μου λείπει. Να τα λέμε αυτά. Μου λείπει και η μπουγάδα που πολλαπλασιαζόταν με ρυθμούς κουνελιών, και οι καβγάδες για το ποιος θα πάρει το μπάνιο πρώτος. (Ίσως ΔΕ μου λείπει… το ψυγείο που άδειαζε μυστηριωδώς μέσα σε 24 ώρες!)

Ορίστε λοιπόν μερικά φιλικά tips που λέω στον εαυτό μου, μήπως και τον πείσω να ηρεμήσει:

1. Ρεαλισμός, καλέ.

Ήξερες ότι θα έρθει αυτή η μέρα. Δεν μπορεί να είσαι τόσο σοκαρισμένη. Ούτε οι σειρές στο Netflix δεν έχουν τόση προβλεψιμότητα. Το ήξερες, το περίμενες και μάντεψε: αυτό σημαίνει ότι τα μεγάλωσες σωστά. Δεν σε εγκατέλειψαν. Απλώς άνοιξαν τα φτερά τους. Και ναι, πάντα θα σ’ αγαπάνε, ακόμα κι αν τώρα σου απαντάνε στα μηνύματα με emojis.

2. Σκέψου πριν νιώσεις.

Η σκέψη "Μήπως δεν με χρειάζονται πια;" είναι ύπουλη. Μη τη δέχεσαι έτσι αμαχητί. Την αναγνωρίζεις, της χαμογελάς συγκαταβατικά και της λες: "Ευχαριστώ που πέρασες, αλλά θα προτιμήσω να νιώσω κάτι πιο αισιόδοξο σήμερα."

3. Τα συναισθήματα δεν είναι ντροπή.

Όχι, δεν είσαι υπερβολική. Όχι, δεν πρέπει να χαίρεσαι με το ζόρι. Αν νιώθεις θλίψη, άστη να περάσει από μέσα σου – αλλά όχι να κάνει κατάληψη. Σου επιτρέπεται να λυπάσαι. Επίσης σου επιτρέπεται να ψάχνεις φωτογραφίες τους και να συγκινείσαι. Όσο δεν στήνεις βωμό στο σαλόνι, είσαι καλά.

4. Μίλα, καλέ μου εαυτέ, μίλα.

Πες τα! Στον άντρα σου, στη φίλη σου, στον καθρέφτη σου. Αν δεν τα βγάλεις, θα γίνουν κόμπος στον λαιμό. Και δεν είναι ανάγκη να κάνεις τραγωδία – μπορείς να πεις "Ξέρεις, νιώθω λίγο σαν άδεια κατσαρόλα". Οι άλλοι θα καταλάβουν.

5. Γέμισε το πρόγραμμα (όχι με δουλειές – με ΖΩΗ).

Θυμάσαι αυτό το χόμπι που πάντα ήθελες να ξεκινήσεις αλλά δεν είχες χρόνο γιατί κάποιος πάντα φώναζε "Μαμάαα"; Τώρα είναι η στιγμή. Χόμπι, εκδρομές, μαθήματα, χορός, γυμναστική, ταινίες, ξανά-ραντεβού με τον άντρα σου – όλα στο τραπέζι. Και αν θέλεις να το πω πιο ωμά: Δεν χρειάζεται πια να γυρίζεις νωρίς για να φτιάξεις μακαρόνια. Ελευθερία, κορίτσι μου. (Αυτό, το νούμερο 5, το λέω για τις άλλες μαμάδες, για εμένα φρόντισαν άλλοι να μη μου χρειαστεί!)

6. Η τεχνολογία είναι φίλη μας.

Video calls, μηνύματα, memes, φωτογραφίες. Μην περιμένεις να σε πάρουν. Πάρε τους εσύ. Στείλε βιντεάκι με το τζάκι. Στείλε καμιά φωτογραφία με το άδειο τους δωμάτιο και γράψε "Τα τάπερ μου σας χαιρετούν."

7. Μη γίνεσαι μαριονετίστας.

Αγάπη μου, ξέρω, είναι δύσκολο να αφήσεις το παιδί σου να κάνει τις δικές του επιλογές. Αλλά να το πούμε καθαρά: Είναι αρρωστημένο και παράλογο να προσπαθείς να ελέγχεις τη ζωή του ενήλικου παιδιού σου, να κινείς τα νήματα από το παρασκήνιο ή να σκαρώνεις ραδιουργίες επειδή νομίζεις ότι "εσύ ξέρεις καλύτερα". Δεν είσαι ο σκηνοθέτης πια, είσαι το πιο τρυφερό κοινό. Θα είσαι πάντα η μαμά – αλλά όχι ο υπεύθυνος παραγωγής. Άστο να γράψει το δικό του σενάριο.

8. Πίστη και εμπιστοσύνη.

Ειδικά για εμάς τις Χριστιανές μαμάδες, κάτι που κρατάω σφιχτά στην καρδιά μου: Δεν είμαστε ποτέ μόνες. Τα παιδιά μας τα αγαπάει ο Χριστός και η Παναγία περισσότερο από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Δεν είναι δικά μας – είναι δικά Τους. Η προσευχή μας τα συνοδεύει όπου κι αν πάνε, και Εκείνοι δεν θα τα αφήσουν να χαθούν. Εμείς προσευχόμαστε, με πίστη και ελπίδα, κι Εκείνοι αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα. Όχι με άγχος – με εμπιστοσύνη.

Κλείνω με μια σκέψη:

Η άδεια φωλιά δεν είναι το τέλος – είναι το reset. Η οικογένεια αλλάζει, ναι, αλλά δεν χάνεται. Μεγαλώνει, εξελίσσεται, και – κράτα το αυτό – τώρα έχεις και περισσότερα τάπερ ελεύθερα. Γιατί και αυτό είναι μια νίκη.

Καλή συνέχεια σε όλες τις μαμάδες εκεί έξω που κοιτάζουν τα άδεια δωμάτια και αναρωτιούνται "Και τώρα;". Τώρα, κορίτσια, είναι η δική μας σειρά να πετάξουμε.