Αχ, εκείνη η μαμά!

Πλησιάζει με το καλό και πάλι ο καιρός που στα σχολεία γίνονται προετοιμασίες για τις πολύβουες και πολύχρωμες γιορτές λήξης. Ίσως από τις ομορφότερες στιγμές της σχολικής χρονιάς, ιδιαίτερα για τους «μεγάλους» της έκτης τάξης που αποχαιρετούν μαζί με το σχολείο την παιδικότητα και την ζεστασιά που χάνουν μάλλον ανεπιστρεπτί. Έχουν λοιπόν κάθε λόγο οι μαθητές, μετά από πολύωρες πρόβες, να λαχταρούν να  απολαύσουν μια όμορφη, διασκεδαστική ή και συγκινητική γιορτή, μαζί βέβαια και οι οικογένειές τους, οι δάσκαλοι και οι φίλοι τους. 

Κάπου εδώ, συχνότατα, σκάει  μύτη εκείνη η μαμά (ίσως και μπαμπάς, αλλά η πείρα δείχνει ως επί το πλείστον μαμάδες, για αυτό επιτρέψτε μου τη χρήση της λέξης), η οποία εμφανίζεται  ωσάν για φωτογράφιση σε περιοδικό (ουδόλως μας ενοχλεί ή μας αφορά αυτό), μαζί με ένα – δύο μικρότερα αδερφάκια, ξέρετε, από εκείνα που ανακαλύπτουν τον κόσμο γύρω τους, τρέχοντας, γελώντας, πέφτοντας, κλαίγοντας, γκρινιάζοντας και δε συμμαζεύεται. Η μοντέρνα αυτή μαμά,  που δεν ακολουθεί τους… αναχρονιστικούς κανόνες οριοθέτησης των παιδιών, αφήνει λοιπόν τα μικρά της να πηγαινοέρχονται, να τρώνε, να παίζουν, αποφεύγοντας να τα συμμαζέψει ή να τα νουθετήσει, εν ανάγκη να τα απομακρύνει προσωρινά από τον χώρο της εκδήλωσης, αδιαφορώντας προκλητικά για την τυχόν ενόχληση που προκαλείται στους άλλους γονείς και θεατές. Αν δε τολμήσει κάποιος να της υποδείξει να μαζέψει τα καμάρια της, κανείς δεν εγγυάται για το τι πρόκειται να ακούσει. 

Δε μας είναι καθόλου άγνωστος αυτός ο τύπος μαμάς. 

Είναι προφανώς ή ίδια, η οποία, όταν το παιδάκι της το λατρεμένο γυρίζει στο σπίτι μουτρωμένο από το μάλωμα των δασκάλων, αντί να ρωτήσει προσεκτικά να μάθει τι έγινε, θα το πάρει με αγωνία αγκαλιά και θα το ρωτήσει με μάτια που πετάνε σπίθες: «Τι σου κάνανε χρυσάφι μου;» 

Είναι η ίδια που θα διαμαρτυρηθεί στους εκπαιδευτικούς, διότι «τα παιδιά της θυσιάζουν τον ελεύθερο χρόνο τους για τις εργασίες και τις άλλες δραστηριότητες που τους ανατίθενται»!

Είναι η ίδια που θα ενθαρρύνει τον άκρατο αυθορμητισμό και την άμετρη παρορμητικότητα του παιδιού της, αγνοώντας πόσο πολύ αυτά  αποτελούν εμπόδιο στην ομαλή λειτουργία της τάξης και θα προσπαθήσει να πείσει τον δάσκαλο ότι το παιδί απλώς έχει ισχυρή προσωπικότητα (την οποία εμείς όλοι οφείλουμε πάση θυσία να ανεχτούμε!)

Δυστυχώς, είναι η ίδια που θα αμφισβητεί διαρκώς, ως αδέκαστος αξιολογητής, τις διδακτικές και παιδαγωγικές μεθόδους του εκπαιδευτικού, τις επιλογές του, την κρίση και τα συμπεράσματά του, υπαγορεύοντας έτσι στο παιδί της – το λιγότερο – μια ασέβεια και περιφρόνηση για τον εκπαιδευτικό. Μπορείτε νομίζω να φανταστείτε πόσο ολέθρια αποτελέσματα αυτό έχει στη σχολική ζωή και στη μαθησιακή διαδικασία. 

(Αν είστε εκπαιδευτικός που έρχεται αντιμέτωπος με μια τέτοια μαμά, επιδιώξτε  με σύνεση και ψυχραιμία να διορθώσετε την εσφαλμένη στάση της επιχειρηματολογώντας και αποφύγετε να ανοίξετε τους ασκούς του Αιόλου με φράσεις που σας ωθεί να ξεστομίσετε!)