Τα "Καλοκαιρινά Βιβλία Επαναλήψεων" και η Συνομωσία των Βασανισμένων Μαθητών

 Ω, καλοκαίρι! Η εποχή που τα παιδιά πετούν τις τσάντες τους σε μια γωνιά με την ίδια θέρμη που οι ναυαγοί πετούν τα κουπιά όταν αντικρίζουν στεριά. Η εποχή που το μυαλό τους σαλπάρει για παραλίες, ποδήλατα και παγωτά με τρεις μπάλες (μην πω τέσσερις). Και τότε… εμφανίζεται το τέρας. Το τέρας του Καλοκαιρινού Βιβλίου Επαναλήψεων. Το βιβλίο αυτό που σκάει πάνω στο γραφείο σαν ανεπιθύμητος επισκέπτης που ήρθε να σου θυμίσει ότι το καλοκαίρι… έχει και υποχρεώσεις.

Γιατί, αγαπητοί γονείς, ποιος είπε ότι οι υποχρεώσεις δεν κάνουν βουτιές; Βουτούν κι αυτές μαζί με τα παιδιά σας – μόνο που εκείνες είναι χωρίς μπρατσάκια και δεν πνίγονται ποτέ.

Κάπου εδώ νιώθω την ανάγκη να σας πω πως εγώ προσωπικά ήμουν από εκείνα τα παράξενα παιδιά που αγαπούσαν αυτά τα βιβλία. Τα ρουφούσα. Τα τελείωνα. Τα αγκάλιαζα σαν να ήταν οι πιο πιστοί μου φίλοι. (Ναι, είχα και τέτοιες ιδιαιτερότητες.) Τα προτιμούσα από το κρυφτό και το κυνηγητό που έπαιζαν τα ξαδέρφια και τα γειτονόπουλα στο χωριό. (Ίσως αυτό εξηγεί τα περιττά κιλά μου!) Λυπόμουν όταν τελείωναν! Ίσως επειδή μεγάλωσα δίπλα σε έναν πατέρα που το διάβασμα ήταν για εκείνον καθημερινό τελετουργικό, σαν το πρωινό καφέ. Στο σπίτι μας, τα λογοτεχνικά βιβλία ήταν το δικό μας Netflix. Κι όμως… όταν έγινα μητέρα και εκπαιδευτικός, κατάλαβα ότι τα περισσότερα παιδιά ΔΕΝ είναι σαν το παιδικό μου εγώ. Τα περισσότερα παιδιά βλέπουν τα καλοκαιρινά βιβλία επαναλήψεων όπως βλέπουν οι ενήλικες τις φορολογικές δηλώσεις: σαν μια αγγαρεία που πρέπει να τελειώνει όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Και το χειρότερο; Εμείς, οι καλοπροαίρετοι γονείς, τα φορτώνουμε μ’ αυτά τα βιβλία πιστεύοντας πως "θα τους κάνει καλό". Λες και το καλοκαίρι είναι εκπαιδευτικό campus και τα παιδιά είναι πεζοναύτες που πρέπει να περάσουν από στίβο μάχης με ασκήσεις γραμματικής και διαιρέσεις.

Όχι, αγαπητοί μου. Το καλοκαίρι ΔΕΝ είναι για να μάθουν τα παιδιά πώς να ξαναλύσουν το πρόβλημα με τα μήλα που δίνει η Μαρία στον Γιάννη. Το καλοκαίρι είναι για να φάνε τα μήλα. Με την άμμο στα μαλλιά και το χυμό να τους τρέχει στο πηγούνι. Το καλοκαίρι είναι για να κυνηγάνε παγωτά, να ξενυχτάνε και να διαβάζουν βιβλία που επιλέγουν ΕΚΕΙΝΑ. Ναι, ακόμα κι αν είναι κόμικ, ακόμα κι αν είναι ένα βιβλίο που έχει εξώφυλλο έναν μονόκερο που πετάει και μιλάει κινέζικα.

Το διάβασμα το καλοκαίρι πρέπει να μοιάζει με απόδραση, όχι με φυλακή. Πρέπει να τους δίνει χαρά, όχι να τους θυμίζει το κουδούνι της πρώτης ώρας.

Θα μου πεις: "Μα, αν δεν κάνουν επανάληψη, θα τα ξεχάσουν όλα!" Ε, και; Τα παιδιά δεν είναι φωτοτυπικά μηχανήματα. Θα ξεχάσουν και θα ξαναθυμηθούν. Το μυαλό τους δεν θα καταρρεύσει επειδή πέρασε τρεις μήνες χωρίς να λύσει ένα πρόβλημα με το τρένο που φεύγει από τη Λαμία.

Αν θέλουμε τα παιδιά μας να αγαπήσουν το διάβασμα, ας τους το προσφέρουμε με τη μορφή απόλαυσης, όχι ως εξαναγκασμό. Ας αφήσουμε τα καλοκαιρινά βιβλία επαναλήψεων εκεί που ανήκουν: στο ράφι με τις τύψεις και τις "καλές προθέσεις".

Και ξέρετε κάτι; Αν το παιδί σας, μέσα στον καλοκαιρινό του ενθουσιασμό, σας ζητήσει μόνο του να κάνει λίγη επανάληψη; Ε, τότε απλά… είστε πολύ τυχεροί. Αλλά μην το πείτε δυνατά – μπορεί να σας ακούσει κανένα παιδί της γειτονιάς και να σας καταχωρήσει στον κατάλογο των "ύποπτων γονιών που φέρνουν εργασίες στις διακοπές".

Καλή ξεκούραση σε όλους! Και καλές βουτιές στην περιπέτεια! Και... χαρούμενο διάβασμα!