Το Πινέλο Έρχεται. Εσύ Κάτσε… και Βάφε!

 

Μικρή ήμουν, θυμάμαι, όταν είχα ακούσει αυτό το ανέκδοτο:

Ο τύπος ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά, αλλά είναι ανειδίκευτος. Πάει, λοιπόν, σ’ ένα εργοστάσιο και του λέει ο ιδιοκτήτης:

«Δεν χρειάζεται να ξέρεις τίποτε. Ορίστε. Θα παίρνεις από εδώ κάθε μια βίδα όπως θα περνάει από μπροστά σου και θα την πετάς στο κουτί εδώ. Εντάξει;»

«Εντάξει».

Την άλλη μέρα, τον ρωτάει ο ιδιοκτήτης:

«Όλα εύκολα;»

«Περίπατος», λέει ο εργάτης.

«Ε, τότε», του λέει το αφεντικό, «δεν θα σου κάνει κόπο να παίρνεις και κάθε παξιμάδι, έτσι;»

«Όχι», λέει ο εργάτης.

Την άλλη μέρα, τον ξαναρωτάει ο ιδιοκτήτης:

«Εύκολο;»

«Εύκολο».

«Ε, τότε, όπως κάθεσαι που κάθεσαι, δεν ρίχνεις και μια κλοτσιά στο κουτί με τις βίδες, μόλις γεμίζει να το στέλνεις στον ιμάντα, πιο κάτω;»

Τι να πει ο εργάτης, λέει ναι.

Ο ιδιοκτήτης, όμως, είναι… αδίστακτος. Την άλλη μέρα, πάει και λέει στον εργάτη:

«Εύκολο δεν είναι; Οπότε τώρα που πήρες το κολάι, δεν ρίχνεις και μια κλοτσιά στο κουτί με τα παξιμάδια, όταν θα γεμίζει;»

Ο εργάτης συμφωνεί μεν, αλλά… τα ‘χει πάρει στο κρανίο. Οπότε καθώς φεύγει ο ιδιοκτήτης, του φωνάζει:

«Να σας πω. Μια και κάθομαι και δεν κάνω και τίποτε δύσκολο, δεν μου βάζετε και ένα… πινέλο στον κώλο, να βάφω και τα κάγκελα συγχρόνως;»

Αυτό το ανέκδοτο – το μόνο που θυμάμαι τόσα χρόνια – φαίνεται πως το έχουν κορνιζαρισμένο και πάνω από τα γραφεία τους οι φωστήρες του Υπουργείου Παιδείας. Κάθε πρωί με τον φρέντο τους, το διαβάζουν, χαμογελάνε πονηρά.  Κάθε φορά που βλέπουν εκπαιδευτικό να αντέχει, να προσφέρει, να επιμορφώνεται, να παλεύει, χαμογελούν με εκείνο το σαδιστικό ύφος τύπου: «Μμμ… άρα μπορούμε να του βάλουμε κι άλλο!»

Έχουν παρατηρήσει, βλέπετε, με πόση αγόγγυστη (ή σχεδόν αγόγγυστη) προθυμία οι εκπαιδευτικοί προσαρμόζονται, δουλεύουν, επιμορφώνονται, κάνουν το αδύνατο δυνατό – οπότε, γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε μέχρι τελικής πτώσεως; Άλλωστε, για το Υπουργείο, ο εκπαιδευτικός δεν είναι άνθρωπος. Είναι κάτι ανάμεσα σε σούπερ ήρωα και πολυεργαλείο. Δεν έχει ανάγκες, δεν έχει προσωπική ζωή, δεν έχει κουραστεί ποτέ. Ένας βιολογικός οργανισμός που λειτουργεί με καφέ και ευχές, που ζει με μισθό που θα ζήλευε ακόμη και ένας κουμπαράς νηπιαγωγείου.

Στην αρχή, μας ξεγέλασαν γλυκά με την Ευέλικτη Ζώνη. Ένα παιχνιδάκι, ένα προγραμματάκι, λίγη φαντασία – μέχρι που το "παιχνιδάκι" έγινε τρόπος ζωής. Μετά ήρθαν τα περιβαλλοντικά και πολιτιστικά προγράμματα – σιγά μωρέ, και τι έγινε; Λίγες εκδηλώσεις παραπάνω, λίγες ώρες δουλειάς εκτός ωραρίου – άμα αγαπάς τα παιδιά, δεν μετράει η δουλειά! Χαλάλι!

Και μετά, τον καιρό της πανδημίας, μπήκαμε στην ψηφιακή επανάσταση. E-class, e-me, webex, εφαρμογές, λογισμικά, κωδικοί που μας έκαναν να ξεχνάμε και τα γενέθλιά μας. Από το υστέρημά μας αγοράσαμε εξοπλισμό, αλλά δεν πειράζει – για τα παιδιά όλα.

Στη συνέχεια, ήρθαν τα Εργαστήρια Δεξιοτήτων. Εννοείται, με επιμόρφωση κατακαλόκαιρο, γιατί ποιος εκπαιδευτικός θέλει να λιάζεται; Όλοι προτιμούν να σερφάρουν στα σεμινάρια αντί για τη θάλασσα.

 Και μετά, ήρθε η εσωτερική αξιολόγηση: συμπλήρωνε φόρμες, γράφε σενάρια, αποτύπωσε και τις αναπνοές της τάξης, μην ξεχάσεις τα PowerPoint, τις φωτογραφίες και – πολύ βασικό – βάλε και λίγη ή και πολλή  φαντασία γιατί τα επιτεύγματα δεν βγαίνουν πάντα!

Και μετά; Η  ατομική αξιολόγηση: το θέατρο του παραλόγου, όπου παίζεις με σοβαρό ύφος την κοροϊδία, την τεκμηριώνεις κιόλας και βάζεις και την υπογραφή σου.

Κι εκεί που νομίζαμε ότι φτάσαμε στον πάτο, βγαίνει το Υπουργείο με ύφος «έχουμε και συνέχεια!» και ξεκινά: ωπ! Νέα καθήκοντα:

• Κάντε δράσεις ενεργού πολίτη (αλλά προσοχή, μην τους κάνετε πολύ ενεργούς – μετά θα μας ενοχλούν).

• Ασχοληθείτε με την τοπική ιστορία (εννοείται χωρίς βιβλία, γιατί εσείς είστε εφευρετικοί).

• Ασχοληθείτε με την τοπική γεωγραφία (χωρίς βιβλία, φυσικά – ευκολάκι για εσάς!).

• Κάντε και έναν σχολικό λαχανόκηπο – έτσι, να έχετε να τρώτε βιολογικά, να πουλάτε και καμιά ντομάτα, να αγοράσετε καρέκλες, μην τα περιμένετε όλα από τον Δήμο.

• Bazaar για να γεμίσουμε το σχολικό κουμπαρά (εκτός αν προτιμάτε να βγείτε στη γύρα για χορηγούς).

Όλα αυτά χωρίς οικονομικά κίνητρα, φυσικά. Γιατί η ηθική ικανοποίηση αρκεί. Περιμένοντας τη  σύνταξη στο μακρινό, φουτουριστικό έτος των 67, όταν πια το πινέλο που λέγαμε θα είναι προέκταση του ανατομικού μας σχεδίου. (Γιατί, ξέρετε, κάπου εκεί πάει η δουλειά: «Δεν σας βάζουμε κι ένα πινέλο στον κώλο να βάφετε τα σχολεία συγχρόνως;»)

Το μόνο που μένει, πλέον, είναι η επίσημη εγκύκλιος:

Θέμα: Προμήθεια πινέλων για εκπαιδευτικούς (Χρήση: πολλαπλή – και για τοίχους, και για κάγκελα).

Γιατί, όπως φαίνεται, εκεί μας οδηγούν. Και, δυστυχώς, μετά τις νέες απειλές που μας εκτοξεύουν, θα τους πούμε πάλι "Ευκολάκι!"