Ο μύθος της Κίσσας και της Θέσης του Θρόνου

 

Κάποτε, σε ένα δάσος όπου τα ζώα ζούσαν κάτω από τους άγραφους νόμους της φύσης, υπήρχε μια παλιά φωλιά στην κορυφή του πιο ψηλού δέντρου. Η φωλιά αυτή ήταν σύμβολο εξουσίας και τιμής· μόνο τα πιο σοφά και ικανά πουλιά μπορούσαν να την κατέχουν. Η κατοχή της φωλιάς έδινε προνόμια, φαγητό άφθονο και φωνή που ακουγόταν σε όλο το δάσος.

Μια μέρα, μια κίσσα –που δεν είχε φτερά δυνατά ούτε τραγούδι όμορφο– κατάφερε, χάρη στη φιλία της με τον γέρο-αετό που αποχωρούσε, να πάρει τη φωλιά. Δεν είχε τις ικανότητες ούτε τη σοφία που απαιτούσε η θέση, μα ο γέρο-αετός της την χάρισε. Η κίσσα ανέβηκε στο ψηλό κλαδί και φούσκωσε από περηφάνια. Κοίταζε αφ’ υψηλού τα μικρότερα πουλιά, τα χλεύαζε, τους μιλούσε απότομα, και κάθε της κραυγή έσταζε κακία.

Δεν φρόντισε να μάθει πώς να προστατεύει το δάσος, ούτε να ακονίσει το ράμφος της για να δίνει μάχες δίκαιες. Θεώρησε πως η φωλιά θα της ανήκει για πάντα.

Όμως, με τον καιρό, τα πουλιά συγκάλεσαν συνέλευση. Ένας νέος νόμος πέρασε: η φωλιά θα δινόταν ξανά, αυτή τη φορά σε εκείνον που θα είχε τα πιο δυνατά φτερά, το πιο καθαρό τραγούδι και την πιο γεμάτη γνώση καρδιά.

Η κίσσα πάγωσε. Ήξερε πως δεν είχε τίποτα από αυτά. Οι κόρακες, οι γερανοί και τα αηδόνια άρχισαν να πετούν γύρω από τη φωλιά, έτοιμοι να τη διεκδικήσουν. Η κίσσα προσπάθησε να τους εμποδίσει, ψιθύρισε στα αυτιά κάποιων κουκουβαγιών, προσπάθησε να αγοράσει με σκουπίδια την υποστήριξή τους, μα το δάσος είχε αλλάξει.

Ήταν αναγκασμένη να κατέβει, να γυρίσει στα χαμηλά κλαδιά. Μα και εκεί, τα πουλιά που κάποτε είχε προσβάλει και καταφρονήσει, την κοιτούσαν με περιφρόνηση. Κανείς δεν ήθελε να χτίσει φωλιά πλάι της, κανείς δεν ήθελε να κελαηδήσει μαζί της.

Η κίσσα έμεινε μόνη, θλιβερή, ανάμεσα στα γυμνά κλαδιά. Είχε χάσει όχι μόνο τη φωλιά, αλλά και το σεβασμό, και τη συντροφιά.

Ηθικό δίδαγμα, όπως θα έλεγε ο αγαπημένος μας παραμυθάς, ο Αίσωπος: "Ό,τι αποκτάται χωρίς κόπο, χάνεται χωρίς έλεος. Και εκείνος που σπαταλά τον σεβασμό των άλλων, καταλήγει φτωχότερος απ’ όλους."