Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι - αυτά μονο!

 Πριν λίγες μέρες γιορτάσαμε τα 24α γενέθλια του γιου μου. Γνωρίζω ότι πολλές μαμάδες συνηθίζουν κάθε χρόνο τέτοια μέρα να αναπολούν και να περιγράφουν τον τοκετό τους με κάθε λεπτομέρεια, σε σημείο που να γίνονται γραφικές. Κάτι σαν τους μπαμπάδες όταν αρχίζουν να αναπολούν και να περιγράφουν ηρωικές και μη εμπειρίες από τον στρατό, ενώ όλοι γύρω μουρμουρίζουν «Ωχ, πάλι τα ίδια θα μας πει για τον θαλαμοφύλακα και το καψόνι…». Οπότε, έχοντας πλήρη επίγνωση του πόσο δε σας ενδιαφέρει η γέννηση του γιου μου, δε θα έμπαινα στον κόπο να την αφηγηθώ, αν δεν είχα τον σκοπό μου! Δε θα μακρηγορήσω, αλλά πάρτε θέση και … παρακολουθήστε μας, μια μαγιάτικη μέρα 24 χρόνια πριν.

Έχοντας ήδη  μια όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακή εμπειρία από την ιδιωτική κλινική στον πρώτο τοκετό, επέλεξα να γεννήσω τη δεύτερη φορά στο Νοσοκομείο της πόλης μας. Δόξα τω Θεώ, όλα έβαιναν καλώς και τίποτα ανησυχητικό δεν προμήνυε κάτι δυσάρεστο, ώστε να προχωρήσουμε σε καισαρική. Τίποτε, εκτός από την… άρνηση που είχαν και τα 4 παιδιά μου να έρθουν με στοιχειώδη συνέπεια στο ραντεβού τους με τη ζωή. Συγκεκριμένα, όλα γεννήθηκαν στα … πέναλτι, έχοντας εξαντλήσει κάθε δυνατή παράταση, χωρίς να ξεκινούν ούτε στο ελάχιστο να … σπρώχνουν προς την έξοδο.

Πήγα λοιπόν στο καθορισμένο ραντεβού για να γεννήσω μια Δευτέρα πρωί, περιχαρής με τη βαλιτσούλα μου στο χέρι, για να ακούσω έκπληκτη  από το στόμα του λίαν αντιπαθητικού γιατρού ότι έπρεπε να με ετοιμάσουν για καισαρική, διότι το σώμα μου δεν έδειχνε σημάδια τοκετού. Στην έντονη απορία και αντίδρασή μου ότι θα προτιμούσα να μου γίνει πρόκληση τοκετού (οι γνωστοί… τεχνητοί πόνοι!), μου αντέτεινε με φανερή ειρωνία: «Σοβαρά τώρα, θες να τραβιέσαι ώρες με πρόκληση, ενώ μπορείς να γεννήσεις σε λίγη ώρα;» Δεν ήξερα αν πρέπει να απαντήσω ή να του φέρω τη βαλίτσα στο κεφάλι, αλλά βρήκα την ψυχραιμία να πω απλά ότι εφόσον δεν κινδυνεύω εγώ ή το μωρό, δε θα δεχτώ καισαρική.  Απαίτησα λοιπόν να γίνει η γνωστή  πρόκληση. (Προφανώς αυτό σήμαινε για τον γιατρό είτε μικρότερη αμοιβή – δεν είμαι βέβαιη για αυτό – είτε περισσότερο χρόνο ενασχόλησης μαζί μου και πιθανή καθυστέρηση στη μεσημεριανή του αποχώρηση, πράγμα που τον έκανε ιδιαίτερα εχθρικό απέναντί μου από κει και πέρα.)

Αφού, λοιπόν, μετά από επίμονη άρνησή μου για καισαρική τομή, μου χορηγήθηκε το φάρμακο για την πρόκληση, μου δόθηκε η οδηγία να περπατώ στον διάδρομο πέρα δώθε για να βοηθήσω τη διαδικασία. Ξεκίνησα η έρμη το σουλατσάρισμα πάνω κάτω, χαζεύοντας όλα όσα γινόταν στη μαιευτική κλινική του νοσοκομείου. Παρακολούθησα την αγωνία της οικογένειας μιας κοπέλας που μπήκε για καισαρική … Έβλεπα τους γιατρούς να μπαινοβγαίνουν, την οικογένεια να τους κοιτά μέσα στα μάτια και – δυστυχώς – είδα και το τραγικό τέλος: Ένα νεογνό να πεθαίνει από αναπνευστικό πρόβλημα πριν καν ακουστεί το πρώτο του κλάμα… Έπρεπε να μη φοβηθώ, να μην αγχωθώ από όλην αυτήν την τραγικότητα και να συνεχίσω να περπατάω, περιμένοντας κάποιους πόνους που δεν έλεγαν να έρθουν! Αν με ρωτούσες τότε, θα έλεγα ότι πρόκειται να γεννήσω το πιο τεμπέλικο πλάσμα – δόξα τω Θεώ δεν έγινε έτσι! Κι όσο εγώ περπατούσα και αγωνιούσα, ο καθ’ όλα απαράδεκτος γιατρός φρόντιζε για το ηθικό μου, όχι να το ανεβάσει, αλλά να το κατακρημνίσει, λέγοντάς μου κάθε τόσο με μεγάλη δόση ειρωνείας: «Δε βαρέθηκες να περπατάς καημένη, κάνε βόλτες πάνω κάτω να δω τι θα καταλάβεις… Θα ξημερώσουμε εδώ όλοι μαζί σου…» Και προφανώς για να μην… ξημερώσει μαζί μου, θεώρησε καλό να αποχωρήσει για το σπίτι του, να ξεκουραστεί ο καημένος, κι ας εφημέρευε! (Έμαθα αργότερα ότι μπορούσε πράγματι νόμιμα να εφημερεύει από το σπίτι του!)

Δε θα είχε προλάβει ίσως να απολαύσει το μεσημεριανό με τη γυναικούλα του, ή κι αν πρόλαβε δε θα είχε καταφέρει να πάρει τον υπνάκο του, όταν τον ειδοποίησαν ότι … γεννάω! Ανέλαβε άμεσα μια μαία, ώρα της καλή, μια χρυσή γυναίκα που είχε να ξεγεννήσει μόνη της 17 ολόκληρα χρόνια! Περιττό να σας πω ότι ήταν ο καλύτερος τοκετός που είχα, ο πιο ανθρώπινος, ο πιο σύντομος, ο πιο ανώδυνος, με τη μεγαλύτερη δυνατή βοήθεια! Ο γιατρός κατάφερε να έρθει μόνο για το … ράψιμο, και βέβαια με το πάσο του! Είχε μάλιστα το θράσος να μου πει άλλη μια εξοργιστική φράση: Καλά που ήρθα, θα σου κάνω ένα κέντημα…!!!

Παραδόξως, κρατήθηκα και δεν υπέβαλα μήνυση για την απίστευτα ωμή και αντιδεοντολογική συμπεριφορά του από την αρχή έως το τέλος. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά με νίκησε ο φόβος μήπως ξαναπέσω στα χέρια του και με κακομεταχειριστεί… Έδωσα λοιπόν το … 12άρι μου στην αξιέπαινη μαία και αφοσιώθηκα στο μεγάλωμα του μωρού μου. Κι αν επανέρχομαι και τα εξιστορώ τώρα αυτά, δεν είναι γιατί με έπιασε ο συναισθηματισμός που βλέπω το παιδί μου – άντρα πια! – να είναι μεγάλο, γερό και να προκόβει, αλλά για να προειδοποιήσω τις νέες μητέρες:

Η καισαρική πράγματι μπορεί να σώσει ζωές γυναικών και βρεφών, όταν συντρέχουν λόγοι επικίνδυνοι. Δυστυχώς όμως, στη χώρα μας, γίνεται υπερβολικά μεγάλη κατάχρηση της μεθόδου αυτής, συχνότατα χωρίς λόγο, πράγμα που ενθαρρύνουν οι μαιευτήρες προς διευκόλυνση και επιτάχυνση της εργασίας τους και – αλίμονο – για μεγαλύτερο κέρδος! Συνήθως, μάλιστα, οι νέες μητέρες δεν ενημερώνονται για τις πιθανές παρενέργειες της καισαρικής στην υγεία του βρέφους, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Θέλω με όλη μου τη δύναμη να τους φωνάξω και να τους πω:

 « -Μη δέχεστε εύκολα να υποβληθείτε σε καισαρική, χωρίς να έχετε πλήρη και σαφή αιτιολόγηση για την ανάγκη της!

- Ζητήστε να σας γίνει πρόκληση τοκετού και αφεθείτε στους πιο γλυκούς πόνους της ζωής σας, για να υποδεχθείτε το μωρό σας με τον πιο φυσικό τρόπο!

- Μη γίνετε θύματα εκμετάλλευσης από εκείνους που υποτίθεται ότι οφείλουν να σας βοηθήσουν τη σπουδαία ετούτη στιγμή. 

- Και βέβαια, με κάθε πρόσφορο μέσο, καταδικάστε συμπεριφορές σαν εκείνη του ελεεινού γιατρού που είχα την ατυχία να γνωρίσω!».