Γράμμα σε μένα και στις ... συναδέλφισσες μάνες

 

Σήμερα, που όλα τα sites και τα social media γέμισαν τρυφεράδα, φρεσκάδα, ομορφιά, φιλιά, γλυκό σιρόπι και δάκρυα αγάπης κι ευγνωμοσύνης, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ λίγο για να τολμήσω να γράψω οτιδήποτε για τη μαμά μου, για τις μάνες του κόσμου. Γι αυτές που όσα κι αν ειπωθούν, όσα και να γραφτούν, όσα κι αν γίνουν είναι λίγα μπρος στο μεγαλείο τους. Ένα απλό και ταπεινό «Ευχαριστώ, σ’ αγαπώ» νομίζω φτάνει. 

Ωστόσο, ξεδιαλέγοντας μια παραβολή, μια ιστοριούλα γεμάτη αλήθεια από το αχανές διαδίκτυο (και που μπορείτε να διαβάσετε εδώ), πατάω πάνω της για να γυρίσω και να γράψω σε μένα ένα γράμμα, σε μένα και τις συναδέλφισσες μάνες που συχνά ξεχνάμε ότι η αγάπη μιας μάνας δεν είναι να κρατά, αλλά να ελευθερώνει. Το πιο δυνατό χάδι δεν είναι εκείνο που προστατεύει, αλλά εκείνο που σε σπρώχνει να σταθείς μόνος σου, ακόμη κι αν πονά. Όπως η μάνα αετός, που με δάκρυα καρδιάς μα βλέμμα σίγουρο, δείχνει στα μικρά της πώς να ανοίγουν τα φτερά τους.

Αγαπημένη μου,

Ξέρω πως φοβάσαι., τρέμεις, ανησυχείς. Ξέρω πως κάθε χτύπος της καρδιάς σου είναι γεμάτος αγάπη και αγωνία μαζί. Κάθε δάκρυ που κρατάς κρυμμένο είναι από φόβο μήπως πονέσει, μήπως πέσει, μήπως πληγωθεί, μήπως δεν τα καταφέρει.

Μα άκουσέ με, καλή μου…

Δεν γεννήθηκες για να το κρατάς για πάντα στη φωλιά. Γεννήθηκες για να το διδάξεις πώς να πετά.

Δεν είναι αδυναμία να νιώθεις αυτόν τον κόμπο στο στομάχι κάθε φορά που κάνει ένα βήμα μακριά σου. Είναι το σημάδι ότι αγαπάς βαθιά. Μα πρέπει να θυμάσαι: το να αγαπάς βαθιά δεν σημαίνει να κρατάς σφιχτά. Σημαίνει να ξέρεις πότε να ανοίξεις τα χέρια. Το πιο μεγάλο “σ’ αγαπώ” είναι: “Πίστεψε στα φτερά σου”.

Θα το βλέπεις να πέφτει και θα λαχταράς να το αρπάξεις να το σώσεις!  Αλλά κρατήσου πίσω και παρακολούθησε… Είναι αρκετό να είσαι εκεί, να παρακολουθείς, να παρηγορείς, να εμπνέεις. Η στοργή δεν σημαίνει άρνηση του πόνου, αλλά παρουσία μέσα σε αυτόν. Μπορεί να ταλαντευτεί. Μπορεί να διστάσει. Αλλά θα τα ανοίξει, θα τα νιώσει, θα πετάξει. Και τότε, μην νιώσεις πως σε χάνει και το χάνεις! Γιατί κάθε φορά που πετά ψηλά, σε κουβαλά μαζί του. Εσύ του έδειξες τον ουρανό.

Να είσαι περήφανη, μάνα. Όχι επειδή έμεινε δίπλα σου. Αλλά επειδή έμαθε να φύγει σωστά.

Και όταν κοιτάς τη φωλιά άδεια… Θυμήσου: κάπου εκεί έξω, στον άνεμο, πετάει ένα παιδί που έμαθε από σένα να μη φοβάται, γιατί το ήξερες, το ένιωθες, ότι τα φτερά δεν φυτρώνουν στη ζεστασιά, αλλά στις καταιγίδες. Και δεν άφησες την άνεση να θολώσει τη δύναμη που έκρυβε το παιδί σου. Κι όταν ο κόσμος γινόταν δύσβατος και η φωλιά γέμιζε αγκάθια, έβλεπες τη θέληση να ξυπνά και τον φόβο να γίνεται  πέταγμα.

Με αγάπη, πίστη και λίγο δάκρυ στα μάτια,

Εγώ