Ζήλιες...

 

Λοιπόν, κάπου εκεί μέσα στο διάστημα που ένιωθα ότι βιώνω έντονο εργασιακό burnout (συγνώμη για το αγγλικό αλλά η λέξη υπερκόπωση ή εξουθένωση δεν είναι ακριβέστατη μετάφραση), ήρθε η στιγμή που ζήλεψα για δεύτερη φορά στη ζωή μου άλλο επάγγελμα.

Το πρώτο ήταν αυτό της αξιολάτρευτης κυρίας Άννας από την ταβέρνα Αμμουδάρα: το επάγγελμα της συνειδητοποιημένης και πετυχημένης ταβερνιάρισσας. Καθόλου μην το γελάτε. Μαγειρεύοντας, η ταβερνιάρισσα προσφέρει με πολλή φροντίδα και αγάπη το νόστιμο φαγητό, που ευφραίνει συνάμα το σώμα, το μυαλό και την ψυχή, καθώς τα βλέμματα, τα στόματα και οι καρδιές ανοίγουν γύρω από το στρωμένο τραπέζι. Αν μάλιστα βγει από την κουζίνα και ανοίξει τα χαρτιά της, πιάνοντας κουβέντα με τους πελάτες, αντιμετωπίζοντάς τους σαν καλεσμένους, τότε, μιλώντας για τα παιδιά της, το χωριό της, τους καημούς και τις χαρές της, τότε είναι βέβαιο ότι κερδίζει πόντους και φίλους. Αλήθεια, πολύ το ζηλεύω αυτό, δεν σας κρύβω ότι η κ. Άννα είναι πρότυπο για μένα και αν είχα τα κότσια, θα τα βροντούσα όλα στο σχολείο και θα ξεκινούσα το δικό μου μεζεδοπωλείο… (Na σας εκμυστηρευτώ εδώ ότι και τον άντρα μου με το φαγητό τον κατέκτησα, μετά από ένα καλομελετημένο, καλομαγειρεμένο και καλοστημένο τραπέζι!). Έλα όμως που ούτε τα κότσια έχω, ούτε η μέση μου αντέχει και τα γόνατα έχουν λυγίσει κάτω από το δυσβάστακτο πλέον βάρος…. Κι αν απορείτε γιατί να άλλαζα, επιτρέψτε μου να σας πω ότι 30 χρόνια Αγγλικά στο Δημοτικό είναι πάνω από πολλά για να αντέξει η ψυχή να κελαηδάει σε ρυθμούς present simple – present continuous και this is a cat!

Το δεύτερο επάγγελμα που ζήλεψα, ήταν αυτό του μοναδικού κ. Γιάννη Θεοδώρου, ο οποίος είναι ένας εξαιρετικός  εκπαιδευτικός – θεατρικός εμψυχωτής. Θα δυσκολευτώ με λόγια να σας μεταφέρω αυτό που ζήσαμε μαζί του χθες το απόγευμα, σε ένα βιωματικό σεμινάριο για εκπαιδευτικούς με θέμα το θεατρικό παιχνίδι. Θα ξεκινήσω λέγοντάς ότι ΧΑΣΑΤΕ όσοι δεν το παρακολουθήσατε! Τα λίγα άτομα που βρεθήκαμε, συμμετείχαμε σε δραστηριότητες που μας πρότεινε, παίρνοντας τον ρόλο των παιδιών. Παρά τους πρώτους δισταγμούς κάποιων πιο εσωστρεφών ατόμων, χάρη στις όμορφες μουσικές, στη σαγηνευτική, υποβλητική φωνή του, τη μαγευτική αφήγηση παραμυθιού – ναι, καλά ακούσατε, παραμυθιού! – όλοι αργά ή γρήγορα εκφραστήκαμε, ανοιχτήκαμε, βολευτήκαμε και ταιριάξαμε στην παρέα που δημιουργήθηκε. Το άγχος, η ντροπή και ο φόβος δώσανε τη θέση τους σε αισθήματα χαλάρωσης, ελευθερίας, έκφρασης και άφθονου γέλιου, δηλαδή όλα όσα λείπουν πραγματικά από τα παιδιά μας και τους μαθητές μας. Όλα όσα έχουν ανάγκη για να ενδυναμωθούν και να ενισχυθούν στην προσπάθειά τους για μάθηση και ανάπτυξη, να βρουν κίνητρα και να ανακαλύψουν επιθυμίες και στόχους. Πόσο θα ήθελα να ήμουν στη θέση του! Να ορμάω με ένα παραμύθι στο χέρι, ένα τραγούδι, μια μπέρτα στον ώμο, δυο ψίθυρους και μια δυνατή φωνή, και να φτιάχνω τη διάθεση σε ένα μουδιασμένο και βαριεστημένο ακροατήριο παιδιών! Να τα απογειώνω αντί να τα γειώνω, όπως συνήθως συμβαίνει στη σχολική τάξη, όπου οι πιο πολλοί εκπαιδευτικοί είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια αναθεματισμένη ύλη και ένα αραχνιασμένο βιβλίο. Τι άχαρη που φαίνεται η παραδοσιακή διδασκαλία σε σύγκριση με το ψυχωφέλιμο και λυτρωτικό θεατρικό παιχνίδι! Το πρώτιστο μέλημά μας ως εκπαιδευτικοί είναι ανάγκη να είναι η συναισθηματική ισορροπία και η επίλυση κοινωνικών και ψυχολογικών θεμάτων  - όλα τα άλλα μπορούν να ακολουθήσουν άνετα!

Έλα όμως που ούτε θεατρικός εμψυχωτής μπορώ να γίνω, μιας και δε διαθέτω τα απαραίτητα τυπικά προσόντα (αν και νομίζω ότι θα τα κατάφερνα με λίγη βοήθεια!), ούτε και το θεσμικό πλαίσιο των μετατάξεων υποστηρίζει τέτοιες ιδέες και – δυστυχώς – ούτε οι οικονομικές υποχρεώσεις επιτρέπουν ιδέες για παραίτηση από την τάξη των Αγγλικών… Υπόσχομαι πάντως στον εαυτό μου, το γέλιο, την επικοινωνία, την προσέγγιση και την αγκαλιά, να προσπαθήσω με κάθε τρόπο να τα στριμώξω ανάμεσα στις καρτέλες που έχω για ALPHABET, GRAMMAR, VOCABULARY, κλπ.