Ούτε το όνομά του!

 

Φτιάξαμε υπέροχα, φωτεινά, γιορτινά, πανέμορφα Χριστούγεννα, εξορίζοντας τον πρωταγωνιστή, την οικογένειά Του και όσους τον τίμησαν στη γέννησή Του. Μιλώ για τα Χριστούγεννα που απολαμβάνουμε με ταράνδους, ξωτικά, Αγιοβασίληδες, καλικάντζαρους, γλυκά, δώρα, φώτα και στολίδια, συναυλίες, αλλά χωρίς Χριστό, Παναγία, Ιωσήφ, αγγέλους, Μάγους, ποιμένες κλπ

‘Έπειτα, δημιουργήσαμε ένα Πάσχα με ευρωπαϊκό και αμερικάνικο αέρα, με κουνέλια και λαγούς και σοκολατένια αυγά, μπαλόνια και λουλούδια και κότες, λαμπάδες με playmobil  και Barbie, αλλά χωρίς αναστημένο Χριστό, χωρίς αγγέλους, Μαθητές, Μυροφόρες…

Μιλάμε στα παιδιά για αγάπη και ενσυναίσθηση και αλληλοκατανόηση, έτσι απρόσωπα ή ανθρωποκεντρικά, ως αρχές που επιβάλλονται από την κοινωνία για αρμονική συμβίωση, χωρίς καμιά αναφορά στον Θεό της αγάπης… Μιλάμε για φιλανθρωπικές δράσεις με κάμερες και διαφήμιση, παρόμοιες με εκείνες του Φαρισαίου…

Πρόσφατα, πήρα και άλλη δόση … αντι-Χριστιανισμού: Σε παιδική παράσταση με τίτλο «Οικογένεια Νώε», εκτυλίσσονταν η ιστορία της κατασκευής της Κιβωτού από τον … εφευρέτη Νώε, καθώς και η ζωή της οικογένειάς του μέσα στην Κιβωτό κατά τον κατακλυσμό, έως την τελική καλοκαιρία. Ωστόσο, πουθενά δεν υπήρξε αναφορά σε κανέναν Θεό: 

• Ο Νώε ειδοποιήθηκε για τον επερχόμενο κατακλυσμό από μια εφεύρεσή του, έναν «καιροδείκτη» στην αυλή του! 
• Πήρε μόνος του πρωτοβουλία να σώσει την οικογένειά του. 
• Ο φιλόζωος γιος του ζήτησε να σώσουν και τα ζώα! Κάποια δεν είχαν ζευγάρι.
•  Πήγαιναν στο άγνωστο με βάρκα την Κιβωτό, χωρίς καμιά πίστη, χωρίς καμιά ελπίδα!  
• Γινόταν αναφορά και σε άλλους τυχόν επιζώντες… 
• Φυσικά, σε όλον αυτόν τον χαμό, καμία στιγμή δεν έγινε καμία επίκληση στο έλεος του Θεού, καμία αναφορά στο όνομά του… Μην τυχόν και ακούσουν τα παιδιά και γίνουν τίποτα… σκοταδιστές Χριστιανοί!

Γενικά, διαπιστώνω με λύπη ότι συστηματικά αποφεύγουμε κάθε αναφορά σε οτιδήποτε Χριστιανικό, ωσάν να πρόκειται για βδέλυγμα ακατανόμαστο! Η απορία μου – εύλογη νομίζω – είναι πόσο τεράστιο, ανείπωτο κακό μας έκανε αυτός ο Θεός, πόσο πόνο μας προκάλεσε, ώστε να μην θέλουμε ούτε το όνομά του να αναφέρουμε, ούτε την ιστορία του να θυμόμαστε, ούτε κάποια αξία να του αναγνωρίζουμε (για δοξολογία και τιμή ούτε λόγος!)…