Ανθρωπάκια κι ευχούληδες

 Υπάρχουν ανθρωπάκια,

που τα μάτια τους κρύβουν μυστικά μές στο σκοτάδι τους,

που οι λέξεις τους μοιάζουν παγωμένες στάλες,

που σπέρνουν σκιές εκεί που άνθιζε το γέλιο.

Στέκονται δίπλα μας, μα δε μας αγγίζουν,

μόνο κλέβουν το χρώμα από τη μέρα,

σβήνουν τη μουσική απ’ το γέλιο μας,

μαυρίζουν τον ουρανό μας.

Και τότε, όλα βαραίνουν.

Οι ώρες γίνονται αργές, οι δρόμοι στενεύουν,

Γυρίζει ο Τσιτσάνης με Συννεφιασμένες Κυριακές

που δεν έχουν ήλιο, που μυρίζουν μοναξιά.

Μα, ευτυχώς,  υπάρχουν κι άλλοι, άνθρωποι φτιαγμένοι από ευχές.

Εκείνοι που κουβαλούν ήλιους στην ψυχή τους,

που τα λόγια τους έχουν γεύση σοκολάτας,

που το βλέμμα τους είναι ζεστό σαν απόγευμα καλοκαιριού.

Σαν τρυπώνουν στη ζωή μας,

οι κάμαρες γεμίζουν χρώματα,

οι σιωπές γίνονται κελάηδημα,

οι δρόμοι πλαταίνουν και μας καλούν για εκδρομές!

Είναι απίστευτο πώς λύνουν τους κόμπους από τον λαιμό μας,

Πώς ξαναρυθμίζουν τους χτύπους της καρδιάς,

Πώς ελευθερώνουν τις ανάσες μας,

Πώς χαλαρώνουν τα σφιγμένα μας χείλη, 

Πώς ξεκλειδώνουν τα παλιά μας χαμόγελα.

Βλέπε καλά καρδιά μου, τα τιποτένια ανθρωπάκια κράτα μακριά,

Με τους ευχούληδες παρέα μέτρα τις ώρες, τις μέρες και τις εποχές.

Το έχεις μάθει πια, ότι το φως πάντα θα νικάει τις σκιές.