ΨΥΧΙΚΟ Ή ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ: ΤΑΜΠΟΥ! - ΩΣ ΠΟΤΕ;;

 Μέχρι πότε θα κλείνουμε τα μάτια; Μέχρι πότε θα επιτρέπουμε στην κοινωνία να μας υπαγορεύει ποιες αλήθειες αντέχουμε να αντικρίσουμε και ποιες θα θάβουμε βαθιά, μήπως και δεν τις δούμε ούτε εμείς οι ίδιοι;

Πρόσφατα, ένας ψυχολόγος στη Λάρισα εξαφανίστηκε και βρέθηκε νεκρός. Μόνο τότε μάθαμε πως έπασχε από ψυχική νόσο και λάμβανε αγωγή. Μέχρι τότε, αυτό το γεγονός ήταν ένα ένοχο, ανομολόγητο μυστικό, ένα ταμπού που έπρεπε να μείνει κρυφό, ακόμα κι από μια μητέρα μορφωμένη, μια γυναίκα που –υποτίθεται– θα έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα. Δεν είναι η μόνη. Δυστυχώς, είναι κανόνας.

Μέσα από την εμπειρία μου στην εκπαίδευση, έχω δει παιδιά που πάσχουν από διάφορες καταστάσεις: σωματικές, ψυχικές, νοητικές, κοινωνικές. Έχω δει γονείς να τρέχουν να προλάβουν κάθε φυσική ασθένεια. Να βάζουν σιδεράκια, να φέρνουν ενέσεις ινσουλίνης, να ενημερώνουν το σχολείο για κάθε φάρμακο που χρειάζεται το παιδί τους. Αλλά όταν το πρόβλημα είναι ψυχικό, όταν είναι συναισθηματικό, όταν είναι νοητικό... σιωπή. Μυστικότητα. Άρνηση. Φόβος. «Τι θα πει ο κόσμος;». Αυτό το αναθεματισμένο «τι θα πει ο κόσμος»!

Έχω δει παιδιά να χάνονται γιατί οι ίδιοι τους οι γονείς αρνήθηκαν να δεχτούν το πρόβλημα. Να μην πηγαίνουν ποτέ σε ειδικό. Να ελπίζουν πως «θα περάσει», πως «έτσι είναι το παιδί», πως «δεν είναι τίποτα». Και έτσι, δεν πήραν ποτέ τη βοήθεια που δικαιούνταν, την ευκαιρία που έπρεπε να τους δοθεί. Και όταν η άρνηση αυτή γίνεται αιτία να υποφέρει ένα παιδί, δεν είναι πια απλά ένα ταμπού. Είναι εγκληματική αμέλεια.

Σε μια δίκαιη κοινωνία, το κράτος θα προστάτευε αυτά τα παιδιά από την ίδια τους την οικογένεια, αν αυτή αποδεικνυόταν ανίκανη να τα βοηθήσει. Αλλά στην πραγματικότητα, ζούμε σε έναν τόπο όπου οι «αρμόδιοι» συχνά κλείνουν τα μάτια, όπως κάνουν και οι γονείς. Και έτσι, τα παιδιά αυτά αφήνονται να παλεύουν μόνα τους, εγκλωβισμένα σε μια κοινωνία που αρνείται να τα δει.

Γιατί όταν το παιδί σας έχει εμμονές, όταν απομονώνεται, όταν αυτοτραυματίζεται, όταν δυσκολεύεται να συνδεθεί με άλλους ανθρώπους, δεν είναι «μια φάση». Δεν είναι κάτι που «θα περάσει». Είναι μια κραυγή βοήθειας. Και αντί να την αγνοούμε, οφείλουμε να την ακούσουμε.

Δεν υπάρχει ντροπή στο να έχει το παιδί σου μια πάθηση – ούτε σωματική, ούτε ψυχική. Η μόνη ντροπή είναι να αφήνεις το παιδί σου αβοήθητο. Να μην του δίνεις τα μέσα να εξελιχθεί, να ζήσει μια όσο το δυνατόν καλύτερη ζωή. Γιατί κάποτε, δεν θα είσαι εκεί να το προστατεύσεις. Και τότε, τι θα γίνει;

Αλλά αυτά ίσως είναι για τους «προχωρημένους». Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά: Αποδοχή. Δράση. Και πάνω απ' όλα, αγάπη χωρίς όρους και φόβο.