Πινακίδες Ονοματοθεσίας Οδών

 «-Και πού είναι το σπίτι σας;

- Πού είναι ο φούρνος της Μαρίκας της κουτσής, εκεί παραδίπλα παίρνεις τον κατήφορο που ξεκινάει από το μανάβικο του Αντρέα του χοντρού και στο δεξί σου χέρι στα 100 μέτρα θα το δεις κολλητά με το μπαρμπέρικο.»…

«- Πού μπορώ να αγοράσω τσιγάρα εδώ κοντά;

- Στο καφενείο του Αντάρτη. Θα το δεις άμα στρίψεις αριστερά μετά την εκκλησία, προχωρήσεις παρακάτω και κάνεις δεξιά στο χασάπικο του Παναγή.»…

Κάπως έτσι συνεννοούμαστε εν έτη 2025 στα μέρη μας, όπου η σήμανση των δρόμων με ονόματα οδών είναι μια έννοια παντελώς άγνωστη στους τοπικούς αρμόδιους. Ή μάλλον λάθος, όχι παντελώς άγνωστη. Τη θυμούνται ενίοτε, κάθε τέσσερα περίπου χρόνια, εν όψει των δημοτικών εκλογών. Έπειτα, ξεχνιέται και αφήνεται και πάλι στη φαρέτρα για την επόμενη εκλογική μάχη. Προσοχή, δε μιλάω για τη γραφική Ομορφοκκλησιά, την απόμακρη Διποταμία ή έστω, το ιστορικό Βογατσικό! Είμαι κάτοικος Μανιάκων Καστοριάς, σε μια πρώην έδρα Δήμου, όπου οι πινακίδες με ονόματα οδών μετριούνται στα δάχτυλα. Ειδικά μακριά από το κέντρο, όπου δεν υπάρχουν μαγαζιά ως σημάδια, είναι αδύνατο να καθοδηγήσεις κάποιον να βρει ένα σπίτι ή άλλο κτήριο. 

Θεωρώντας ότι είναι δείγμα παραμέλησης, απουσίας φροντίδας για την ποιότητα της καθημερινής ζωής, χαρακτηριστικό μιας όχι αρκετά εξελιγμένης και οργανωμένης κοινότητας, καλώ και υπενθυμίζω στους αρμόδιους να επιληφθούν του θέματος, όπως άλλωστε είχε ζητηθεί από τους εκπροσώπους των κατοίκων προεκλογικά. (Παράλληλα βέβαια τρέμω και την υπερκοστολόγηση που θα προκύψει, με χρέωση στα 800 ευρώ ανά πινακίδα ή άλλα παρόμοια ευτράπελα, τα οποία σαφώς απευχόμαστε.)