Σημειώσεις μαθημάτων

 Τώρα που πέρασε η μέρα αυτή των γενεθλίων μου – που για κάποιον περίεργο λόγο τη θεωρούμε τόσο σημαντική – αφού τελείωσε η όμορφη βόλτα με το Κατερινάκι μου και η χαοτική βιντεοκλήση με τα παιδιά μου τα σκορπισμένα στους πέντε ανέμους για να σβήσω το κεράκι με όλη την οικογένεια, έστω εικονικά, ήρθε παραδοσιακά η ώρα της αναπόλησης, της σκέψης, των συμπερασμάτων…

Σκαρφαλώνοντας λοιπόν στο σκαλί 55 (έπρεπε να με βλέπατε κουτσαίνοντας και βογγώντας μισοδιπλωμένη αλά λουμπάγκο!), κάθισα και λογάριασα και είπα να σημειώσω τις διδασκαλίες του τελευταίου τούτου χρόνου, να τις εμπεδώσω να μη ξαναμελετάω του χρόνου.

Έμαθα λοιπόν καλά ότι ο χρόνος που περνάει, εκτός από ρυτίδες, κατά τη γνώμη μου αδίκως τόσο κατηγορημένες, φέρνει δυσκαμψία, πόνους, κιλά ασήκωτα και ασάλευτα πάνω στο ταλαιπωρημένο κορμί και χτυπάει τρελά ένα τσιριχτό καμπανάκι που δεν πρέπει να αγνοήσω: Πάρε το απόφαση, σήκω, πάρε το ταίρι σου (άκυρο, καμιά ελπίδα!), πάρε μια φίλη (ενδείκνυται!) και… ιδού η λίμνη! Όχι για να πέσετε, αλλά για να τη χιλιοπερπατήσετε πάνω κάτω, ρουφώντας τη θετική ενέργεια της θεϊκής Καστοριανής φύσης και πετώντας κάτω ανάμεσα στα νούφαρα τα βάρη της ψυχής και του σώματος. Τώρα που το έμαθα, μένει να ακούσω και να υπακούσω στο καμπανάκι…

Πήρα χαμπάρι ακόμη ότι η ραθυμία σκοτώνει την ψυχή, και τίποτα δεν αποδυναμώνει το σώμα τόσο, όσο η μελαγχολία και η απογοήτευση. (Όχι, δεν παρακολούθησα ψυχολογικά βιντεάκια αυτοβελτίωσης στο instagram, απλά έψαξα και είδα τι με έκανε να μη μπορώ να πάρω τα πόδια μου και να αποχωριστώ το λατρεμένο μου μαξιλάρι!)

Το πιο σημαντικό όμως που έμαθα τούτη τη χρονιά, και πολύ φοβάμαι ότι στο εξής θα μου το θυμίζει η ζωή κάθε μέρα και πιο πολύ, είναι πόσο αφόρητα καταπιεστικά μπορεί να γίνουν τα καλούπια. Καλά καταλάβατε, τα καλούπια που όλοι αρέσκονται να μας αναθέτουν να χρησιμοποιήσουμε και να φορμάρουμε ό,τι λέμε, ό,τι κάνουμε, ό,τι δημιουργούμε. Βλέπετε, παντού υπάρχει μια οδηγία, μια προτροπή, μια εγκύκλιος, που λέει πώς ακριβώς πρέπει να προμελετήσεις τη δουλειά σου, πώς να την κατακερματίσεις, πώς να τη στρώσεις στο καλούπι που σου δόθηκε για να βγει ωραία, ομοιόμορφη, επαρκώς παγκοσμιοποιημένη και να δικαιούται τον βαθμό «Εξαιρετική», πώς τελικά να την υποβάλεις στους κριτές για να δουν μήπως στις άκρες ή στην κορυφή δεν έπιασε καλά στο καλούπι… Με φόβο λοιπόν να θεωρηθώ επικίνδυνη, ανατρεπτική,  αναρχική, αποκηρύσσω τη μανία για καλούπια που διαλύουν τον αυθορμητισμό και την έμπνευση και, το κυριότερο, διώχνουν τη χαρά και την απόλαυση.

Τέλος, (εδώ θα κατηγορηθώ για επανάληψη κοινότυπων διατυπώσεων, αλλά δε με νοιάζει, διότι είναι ζωτικής σημασίας για μένα) ξαναανακάλυψα την απόλυτη ευτυχία που κρύβεται στις όμορφες σχέσεις. Μιλάω για τις σχέσεις εκείνες, όπου οι άνθρωποί μας, αυτοί που ξέρουν τα μέσα μας και τα έξω μας (και όσα δεν ξέρουν νοιάζονται να τα μάθουν), γεμίζουν τις μέρες μας με ομορφιά, φως και ζεστασιά. Οι άνθρωποί μας λοιπόν, που άλλοτε μας περιμένουν σαν παιδιά στη γωνία να παίξουμε στις αλάνες και να ετοιμάσουμε πάρτι κι εκδρομές, άλλοτε μας στήνουν στον τοίχο σα μαμάδες αυστηρές για να μας συνεφέρουν από τα λάθη μας, άλλοτε είναι σιωπηλά πλάι μας με ένα δάκρυ, μια αγκαλιά, μια προσευχή, για να απαλύνουν τον πόνο, αυτοί λοιπόν είναι οι φύλακες άγγελοι, το μεγάλο δώρο του Θεού, το μεγάλο δώρο που πήρα κι εγώ για άλλη μια φορά σήμερα από τους δικούς μου αγγέλους. 

Δεν ξέρω πόσα σκαλιά μου μένουν, ελπίζω μονάχα να πάω καλά στα «μαθήματα» που μου προσφέρουν και να περάσω τις τελικές εξετάσεις…