ΠΕΡΙ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΕΟΡΤΩΝ

 Η χώρα που τα τελευταία χρόνια λέει "ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ" 

γιορτάζει σήμερα 

το ΟΧΙ που τόλμησε και είπε πριν από 84 χρόνια.

Χρόνια μας πολλά!

Μιας και δε φαίνεται να τα πηγαίνουμε καλά ως λαός, ως έθνος και ως κράτος τα τελευταία χρόνια, ευελπιστούμε και λαχταράμε να δούμε τα παιδιά μας να λένε τα δικά τους ΟΧΙ απέναντι στους «κατακτητές» της σύγχρονης εποχής:

Περιμένουμε να πουν το δικό τους ΟΧΙ στη στέρηση του ελεύθερου χρόνου, της παιδικότητάς τους, της χαράς και της ευημερίας. Το ΟΧΙ τους στην ανελευθερία και τον κρυφό ασφυκτικό έλεγχο που τους επιβάλλεται με τα σύγχρονα μέσα. Το ΟΧΙ τους στα λάθος πρότυπα που τους πλασάρονται από κάθε επιτήδειο που επιβουλεύεται την ψυχή τους. Το ΟΧΙ τους στις δυνάμεις που τα θέλουν χωρίς ιδεολογία, χωρίς φιλοπατρία, χωρίς ιδανικά, χωρίς θρησκεία, χωρίς ποιότητα ζωής, χωρίς πραγματική παιδεία,  χωρίς αξιοπρέπεια.

Ως εκπαιδευτικός θεωρώ ότι η ευθύνη μας να καλλιεργήσουμε την ικανότητά τους σε αυτά τα ΟΧΙ είναι τεράστια. Ομολογώ ότι συχνά δεν την παίρνουμε όσο σοβαρά πρέπει, κυνηγημένοι από το ΝΑΙ που έχουμε πει στο ατέλειωτο κυνήγι της ογκωδέστατης διδακτέας ύλης, που σφίγγει σα θηλιά γύρω από τον λαιμό μας και τον λαιμό των μαθητών μας.

Μιλώντας σε συντροφιά συγγενών με αφορμή την εθνική μας επέτειο, άκουσα τον 88χρονο πατέρα μου να περιγράφει με συγκίνηση μια απαγγελία ποιήματος που είχε κάνει ως μαθητής δημοτικού, σε εθνική γιορτή εν μέσω εμφυλίου πολέμου: θυμόταν ακόμα τους στίχους και τους απήγγειλε σαν να ήταν και πάλι πάνω στη σκηνή, με ενθουσιασμό και ρίγος.  Παράλληλα, πιο σύγχρονη ξαδέρφη μου εξιστόρησε σχολική γιορτή στην οποία συμμετείχε ντυμένη Ελευθερία με την αδερφή της αλυσοδεμένη ντυμένη ως Ελλάδα και καμάρωνε σαν να έπαιζε ξανά το σκετσάκι της. Ακολούθησε η σχολική γιορτή που ετοίμασαν οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί του σχολείου μου φέτος, μια γιορτή γεμάτη νόημα και ουσία, χωρίς κουραστική εμμονή στην τελειότητα, με άριστη επιλογή υλικού,  που αναμφίβολα έδωσε στα παιδιά την ευκαιρία να προσεγγίσουν συναισθηματικά, όπως είναι ανάγκη, την εθνική επέτειο. Διότι καμία ιστορική αναδρομή ή περιγραφή, αν δεν συνοδεύεται από βιωματική εμπειρία και δημιουργία συναισθημάτων, δεν είναι αρκετή να νοηματοδοτήσει τέτοιες επετείους. Μόνο να βλέπατε με πόσο ενθουσιασμό τα κορίτσια που υποδύονταν τις γυναίκες της Πίνδου μιλούσαν για το κομμάτι αυτό της ιστορίας σε συζήτησή μας την επόμενη μέρα! Κάλλιστα μπορούν νομίζω να ξαναγίνουν οι νέες γυναίκες της Πίνδου αν χρειαστεί…

Από την άλλη πλευρά, συναντούμε δυστυχώς πολύ συχνά το φαινόμενο, κυρίως σε σχολεία μεγαλύτερων βαθμίδων, να αντικαθίστανται οι σχολικές γιορτές με μια απλή προβολή βίντεο από το διαδίκτυο. Τέτοια βίντεο, εφόσον είναι προσεκτικά επιλεγμένα και ελεγμένα, είναι πολύ χρήσιμα για την κατανόηση των ιστορικών γεγονότων, ωστόσο από μόνα τους δεν είναι αρκετά. Απαιτείται μια διάδραση με τους μαθητές, οι οποίοι πρέπει κάπως να εμπλακούν συναισθηματικά, προκειμένου να συναισθανθούν τη σημασία του κάθε γεγονότος και να έχει νόημα ο εορτασμός. Η προβολή βίντεο λοιπόν, καλό είναι να συνοδεύεται από συζητήσεις, απαγγελίες, καλλιτεχνικές δημιουργίες, τραγούδια ή ό,τι άλλο μπορούν να οργανώσουν εκπαιδευτικοί και μαθητές. Συμμετοχή των μαθητών στον εορτασμό δηλαδή και όχι παθητικότητα, ανία και αναπόφευκτα αδιαφορία.