H κάμπια που έγινε πεταλούδα

 Τυχαία σε κάποιο site με ποικίλα άρθρα διάβασα την παρακάτω ενδιαφέρουσα ιστορία (https://antikleidi.com/2012/10/12/petalouda/): 

H κάμπια που έγινε πεταλούδα

Ένας καθηγητής Βιολογίας εξηγούσε στους μαθητές του πώς μια κάμπια γίνεται πεταλούδα. Τους είπε λοιπόν ότι, κατά τις επόμενες δύο ώρες, η πεταλούδα θα προσπαθούσε να βγει από το κουκούλι και αφού τόνισε ότι κανείς δεν πρέπει να τη βοηθήσει, έφυγε.

Οι μαθητές περίμεναν και κάποια στιγμή άρχισε η διαδικασία.

Η πεταλούδα προσπαθούσε να βγει από το κουκούλι, όταν ένας από τους μαθητές τη λυπήθηκε και αποφάσισε να τη βοηθήσει παρά τις ρητές εντολές του καθηγητή.

Έσπασε λοιπόν το κουκούλι και η πεταλούδα, η οποία δεν χρειαζόταν πια να καταβάλει καμία προσπάθεια, λίγο αργότερα πέθανε.

Όταν επέστρεψε ο καθηγητής και του είπαν τι είχε συμβεί, εξήγησε στον μαθητή ότι, στην πραγματικότητα, βοηθώντας την πεταλούδα, τη σκότωσε, γιατί, σύμφωνα με τον νόμο της φύσης, η προσπάθεια της πεταλούδας να βγει από το κουκούλι τη βοηθά να δυναμώσει τα φτερά της.

Ο μαθητής της στέρησε την προσπάθεια και έτσι, η πεταλούδα πέθανε.

– – – – – – – – – – –

«Τίποτα αξιόλογο δεν κατακτάται χωρίς προσπάθεια.»

Πέρα από το σημαντικό συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε η ιστορία περί αναγκαιότητας μεγάλης προσπάθειας για την επιτυχία, νομίζω ότι η ιστορία προσφέρεται και για μια άλλα παιδαγωγική προσέγγιση: 

Πολύ συχνά στην καθημερινότητα εμείς οι «μεγάλοι», γονείς, παιδαγωγοί, εκπαιδευτικοί, παρέχουμε με άνεση κάθε βοήθεια στα παιδιά και τους νέους, με τη γνώση, την εμπειρία και την άνεση που έχουμε αποκτήσει, με την καλή προαίρεση πάντα να τα βοηθήσουμε, να τα διευκολύνουμε, να τα βγάλουμε από τη δύσκολη θέση. Έτσι, στο λεπτό η μαμά θα δέσει τα κορδόνια του μικρού που δυσκολεύεται κι ας έχει φτάσει 10 χρόνων, αμέσως η γιαγιά θα τρέξει να φέρει νερό στο παιδί που παίζει στον υπολογιστή και δίψασε, η δασκάλα στο ολοήμερο θα γράψει για τους μαθητές την άσκηση λυμένη στον πίνακα για να την παραδώσουν γραμμένη την επόμενη μέρα (και να τελειώσει κι εκείνη μια ώρα αρχύτερα), ο μπαμπάς θα τρέχει να πηγαινοφέρνει τον μικρό από την προπόνηση κι ας είναι στη γειτονιά μην τυχόν και κουραστεί ή κρυώσει, οι γονείς θα παρέχουν την ακριβότερη σύνδεση κινητού στο παιδί για απεριόριστα δεδομένα... Και η λίστα δεν έχει τελειωμό. 

Και μετά; Μετά έχουμε μεγαλύτερα παιδιά, εφήβους και νεαρούς ενήλικες που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν στοιχειωδώς, που δεν αποκτούν κριτική σκέψη, που δεν επιδιώκουν την αυτονομία, που δε μαθαίνουν να ψάχνουν, να παλεύουν, να διεκδικούν, να προσπαθούν και να πετυχαίνουν. Τα δυσάρεστα αποτελέσματα είναι ορατά γύρω μας: Νέοι αποτυχημένοι, δειλοί, απογοητευμένοι, νωθροί, ανήμποροί να γίνουν ενεργοί και αυτόνομοι πολίτες και οικογενειάρχες. 

Ας γυρίσουμε ξανά στο μάθημα Βιολογίας και ας παρακολουθήσουμε υπομονετικά την πεταλούδα να παλεύει να βγει από το κουκούλι της. Δε χρειάζεται να διακόψουμε τη διαδικασία ενδυνάμωσής της «βοηθώντας» τάχα, στην ουσία όμως καταστρέφοντάς την. Ο Δημιουργός φρόντισε να έχει την ενέργεια που χρειάζεται για τη διαδικασία αυτή. Ας έχουμε φροντίσει κι εμείς από νωρίς να έχουμε δώσει στα παιδιά όλα τα απαραίτητα εφόδια για την ομαλή εξέλιξή τους και μετά ας τα ενθαρρύνουμε να προσπαθούν, να προσπαθούν, να προσπαθούν… Τότε θα είμαστε επιτυχημένοι γονείς και δάσκαλοι, όταν οι … «πεταλούδες» μας καταφέρουν να σπάσουν το κουκούλι τους και να πετάξουν με τα δικά τους ολοκαίνουρια φτερά.