Αχ βρε Σεπτέμβρη, πώς με μπερδεύεις…
Πάω να σε ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου που δρόσισες το είναι μας μετά την ανελέητη κάψα του καλοκαιριού και αμέσως μου κουνάς αυστηρά το δάχτυλο , θυμίζοντάς μου ότι ήρθε η ώρα να αναδιοργανωθώ, να μπω στην τάξη και στη ρουτίνα, να θέσω και να κυνηγήσω στόχους, να αφήσω πίσω την ανεμελιά που ποτέ δε μοιάζει αρκετή.
Αχ βρε Σεπτέμβρη, πώς με μπερδεύεις…
Παίρνω βαθιές ανάσες απολαμβάνοντας τη μυρωδιά της πολυπόθητης βροχής, στέκομαι καταμεσίς της αυλής χωρίς ομπρέλα, να βραχώ και να παρασύρει το νερό κάθε βάρος, κι εσύ μου απλώνεις το χέρι και μου δίνεις επιτακτικά φυλλάδιο με τις νέες τιμές των σχολικών που θα με στοιχειώνουν τις επόμενες ημέρες.
Αχ βρε Σεπτέμβρη, πώς με μπερδεύεις…
Λαχταράω να ακούσω το τρίξιμο των ξερών πλατανόφυλλων στη γυρολιμνιά καθώς θα τσαλαπατάω επάνω τους με τα παιδιά, κι εσύ με καλείς να ακούσω αόριστες εξαγγελίες και άψυχες εγκυκλίους για τη νέα σχολική χρονιά.
Αχ βρε Σεπτέμβρη, πώς με μπερδεύεις…
Κοιτάζω τις φωτογραφίες από τους τελευταίους παραθεριστές, αυτούς που απολαμβάνουν παραλίες χωρίς κοσμοπλημμύρα και καυτό ήλιο, τους κρυφοζηλεύω αλλά κλέβω και λίγη από την απόλαυσή τους. Εσύ πάλι, επιμένεις να μου ρυθμίζεις το ξυπνητήρι νωρίς, αξημέρωτα, να προλάβω να ετοιμάσω την οικογένεια για σχολείο.
Αχ βρε Σεπτέμβρη,
Άντε να σμίξουμε με τους φίλους του χειμώνα να ζεσταθούν οι καρδιές.
Άντε να ακούσουμε παιδικά γέλια και τραγούδια στις αυλές των σχολείων.
Άντε να χαιρετήσουμε τους μαυρόλευκους φτερωτούς φίλους μας, φορτωμένους με τις θερινές αναμνήσεις μας.
Άντε προς το τέλος σου να τρυγήσουμε, να πνίξουμε στον γλυκό σου μούστο τη θλίψη που μας κουβάλησες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου