ΗΜΕΡΕΣ ΧΑΛΑΡΩΣΗΣ

 

Αυτό το καλοκαίρι δεν έχω να ανεβάσω φωτογραφίες από κάποιο εξωτικό μέρος (όχι ότι είχα τα προηγούμενα, αλλά τέλος πάντων, δε θα γκρινιάξω γι αυτό…). Δε θα γκρινιάξω ούτε για τη δυστυχία των προηγούμενων 25 ετών που περιλάμβαναν το θρίλερ «Ιούλιος στην Αθήνα»! (Δόξα τω Θεώ, αυτός ο εφιάλτης έφυγε ανεπιστρεπτί). Θα μοιραστώ μαζί σας την απέραντη πληρότητα που νιώθω επιστρέφοντας από το κτήμα της τέρψης, όπως χαριτολογώντας το αποκαλούμε:

Ξέρετε, πρόκειται για έναν τόπο μακριά από κοσμικά θέρετρα, όπου κυριαρχεί η απλότητα και η γαλήνη, Έναν χώρο όπου οι αγκαλιές ανοίγουν πάντα με μια ζεστασιά πατρική, μητρική ,αδελφική, τα χαμόγελα και τα γλυκόλογα σβήνουν μαγικά τις ουλές που σκληρά στόματα και βλέμματα χάραξαν στις καρδιές μας πιο πριν, οι λιχουδιές, τα ποτά και τα γεννήματα του μπαξέ προσφέρονται με μεράκι και κέφι ατελείωτο, οι μουσικές σμίγουν με τις χαρούμενες παιδικές κι εφηβικές φωνές των παιδιών μας (θυμάστε: κορίτσια αγόρια σ’ ένα χωλ κι οι γέροι – εμείς δηλαδή;! – στη βεράντα!)… Είναι και οι μικρές αποδράσεις για βουτιές σε ήρεμα, καταγάλανα νερά, πότε νωρίς το πρωί και πότε αργά το βραδάκι, μακριά πάντα από την κάψα και την πολυκοσμία του μεσημεριού, είναι και το τελευταίο ποτηράκι της ημέρας στην αιώρα του κήπου κάτω από τα άστρα στην απόλυτη ερημιά και ησυχία, εκεί που αδειάζει το βάρος της ψυχής από κάθε βάσανο και τη θέση του παίρνει το καλαμπούρι και η ευφορία.

Τελικά είμαι βέβαιη: Είναι οι άνθρωποι και όχι οι τόποι ή οι εγκαταστάσεις που κάνουν τις διακοπές να αξίζουν. Δε μου το βγάζετε από το μυαλό! Καλή συνέχεια του καλοκαιριού σε όλους!