Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΡΟΥ

 Πίσω στο 2001, ένα μαγιάτικο μεσημέρι, με νυχτικό παλιομοδίτικο, μαλλί μη χειρότερα, μάτια πρησμένα, ταλαιπωρημένη αλλά τρισευτυχισμένη, κοίταζα με δέος και λατρεία τον μόλις λίγων ωρών γιο μου στο κρεβατάκι του στο θάλαμο του νοσοκομείου και του μιλούσα, αγνοώντας παντελώς την κυρία στο διπλανό κρεβάτι, μια άγνωστη Αλβανικής καταγωγής. Αφού λοιπόν παίνεψα το μωρό μου πόσο όμορφο είναι και το κανάκεψα πόσο το αγαπώ, του είπα συνωμοτικά: «Έννοια σου, αγόρι μου, μη φοβάσαι, όταν μεγαλώσεις η μαμά δε θα σε αφήσει να πας στον στρατό, θα σε κρύψει στη φούστα της…». Εννοείται ότι το έλεγα χαριτολογώντας, με μπόλικη δόση χιούμορ, μα έλα που η κυρία δίπλα δεν με ήξερε, με πήρε στα σοβαρά και άρχισε αυστηρά το κήρυγμα: «Ντροπή σου, τι είναι αυτά που λες, αν δεν υπερασπιστούν οι άντρες την πατρίδα, τι θα γίνει; Εσείς οι χαζομαμάδες χαλάτε τα αγόρια σας και τα κάνετε μαμμόθρεφτα!» Ξεχνώντας λίγο τους καλούς μου τρόπους, την αγριοκοίταξα. (Ήρθε να κάνει μάθημα φιλοπατρίας εκείνη σε εμένα που οι γονείς και οι παππούδες μου με μεγάλωσαν με ιστορίες για τον Βασίλειο Βουλγαροκτόνο!)

Αρκετά χρόνια αργότερα και αφού το αγόρι μου είχε γίνει το καμάρι της οικογενείας ως καλογυμνασμένος και δυνατός κωπηλάτης, άρχισε να έχει ακόμα πιο φιλοστρατιωτικές βλέψεις και ήθελε να δηλώσει Ειδικές Δυνάμεις όταν πέρασε περιοδεύων! Άλλος πόνος εκεί η Ελληνίδα μάνα, αυτή τη φορά αληθινός. Αλλά έλα που ήμουν και δημοκρατική τρομάρα μου και δεν ήθελα να του επιβάλω κάτι άλλο... Μάλλον κάποιος εκεί ψηλά άκουσε τις προσευχές μου, με λυπήθηκε και – δε θυμάμαι πώς ακριβώς – δε δήλωσε κάτι τέτοιο. Προφανώς ο ίδιος από ψηλά, όταν ήρθε η ώρα να κοπεί η αναβολή της στράτευσης, του ψιθύρισε κρυφά στο αυτί ότι θα είναι χαζός να ζητήσει κάτι τέτοιο και – δόξα τω Θεώ – τον άκουσε! (η αλήθεια είναι ότι τώρα έπαιζε και κορίτσι στην υπόθεση, με κυρίαρχο και καταλυτικό ρόλο, ευτυχώς!)

Κι έρχεται η ώρα η καλή και η ευλογημένη (δε μιλώ για γάμο, δεν τον δίνω ακόμη!) να παρουσιαστεί στην μοναδικής ομορφιάς πόλη των Γρεβενών! Εννοείται προηγήθηκε το απαραίτητο ξύρισμα με πόνο ψυχής και ο νεαρός γιός μου, κάτι μεταξύ Μαρτσάκη, Κρητικού τραγουδιστή, και Ρωβινσώνα Κρούσου, ξανάγινε το 15ρονο από τις σχολικές φωτογραφίες με το βελούδινο πρόσωπο και το ντροπαλό βλέμμα! Έσκασε μύτη που λέτε με το «λουκάνικο», τον στρατιωτικό σάκο, στην πύλη του στρατοπέδου ο-λο-μό-να-χο! Ως και ο Κασελάκης, 36άρης μαντράχαλος, με τον μπαμπά του πήγε να παρουσιαστεί, κι ας ήταν για 10 μέρες, σαν να πήγε κάμπινγκ με παρέα! Και το δικό μου μόνο του, αχ τι μάνα είμαι εγώ, άπονη! (Η αλήθεια είναι ότι αν τολμούσα κανα τέτοιο θέατρο με δάκρυα κλπ και με έβλεπε, δεν θα ζούσα να σας έγραφα τώρα τούτες τις γραμμές!)

Εν τω μεταξύ μου γκρέμισε και το άλλο όνειρο: Να πάμε να ψωνίσουμε μαζί τα φανταρικά, ξέρετε εκείνα τα χαριτωμένα χακί φανελάκια, καλτσάκια, σωβρακάκια, παντελονάκια και δε συμμαζεύεται… Γιατί η μανούλα ψωνίζει για τον γιο με μορφή ιεροτελεστίας λίγο πριν γεννηθεί τα μωρουδιακά, μετά τα φανταρικά και τέλος τα γαμπριάτικα. Βέβαια, δίνει και ο στρατός κάποια απαραίτητα, δεν το ξέρατε; Βέεεεβαια! Δίνουν 1 (ΕΝΑ!) σλιπάκι, 3 ζευγάρια κάλτσες, 1 (ΜΙΑ!) μπλούζα…. Χουβαρνταλίκια! Μιας και ο φαντάρος θα βάζει καθημερινά μπουγάδα στη σκάφη σαν τη Ρένα Βλαχοπούλου, να απλώνει το βράδυ και να τα φοράει το πρωί! Τι παράνοια!

Αλλά το μεγάλο χουβαρνταλίκι είναι στο πρωινό του στρατού: παίζει το συσσίτιο της μητρόπολης Αιτωλοακαρνανίας να δίνει πιο πλούσιο πρωινό! Για ποιους παρακαλώ; Για τα ελληνικά στρατά, τα περήφανα  νιάτα που εκπαιδεύουμε για να μας φυλάγουν! (Μεταξύ μας, με την εκπαίδευση που κάνουν, οριακά θα μπορούν να φυλάξουν κανένα αμπέλι, μην το φάνε τα πουλιά και οι αρκούδες!) Σχεδιάζω λοιπόν να ψήσω κανα δυο κέικ και κανα δυο πίτες, να τους δώσω να έχουν εκεί στον θάλαμο και τα άλλα παιδιά που οι μανούλες τους είναι μακριά, αλλά – οποία απογοήευση! Με ενημερώνουν ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να περάσεις τρόφιμα στο στρατόπεδο! (Δε ρώτησα μήπως επιτρέπονται τίποτα άλλες ουσίες, να καμουφλάρω τις πίτες…) Και πώς θα το διαχειριστεί η ελληνίδα μάνα κύριοι, να πηγαίνει το καμάρι της για εκπαίδευση νηστικό; Πού θα πάει, θα το βγάλετε εξοδούχο, θα φάει να χορτάσει το καλό μου! Μα… Μετά πού θα πλαγιάσει που είναι και ξενυχτισμένο το αγόρι μου, με τις σκοπιές που του βάζετε κάθε βράδυ, εν έτει 2024, που ως και η γειτόνισσα στο χωριό έχει κάμερα να δει άμα μπει το κουνάβι στο κοτέτσι! Κι εμείς βάζουμε τους φαντάρους με την τσίμπλα στο μάτι να φυλάνε σκοπιά, τρομάρα μας! (Με άλλα λόγια: Η σαδιστική πλευρά του στρατού) Λοιπόν, πείτε μου τώρα, πού θα πλαγιάσει ο εξοδούχος;  Εμένα μου απάντησε ο γιόκας μου: «στο πάρκο ρε μαμά!» «Ποιο πάρκο βρε αγόρι μου, πάνω στο δέντρο σαν τα κοάλα;» «Όχι καλέ, έχει παγκάκια!» Αυτό ήταν! Ως εδώ! Σε παγκάκι το παιδί το δικό μου σαν άστεγος, που εγώ δοκίμασα 10 ανατομικά στρώματα πριν διαλέξω για την κούνια του! Σιγά μη μαζέψει και ψιλά στο καπέλο του! (καλέ, μην το γελάτε, δεν είναι κι άσχημη η ιδέα!)

Αχ, καλά το σκέφτηκα και έγινα πολύτεκνη, να τώρα το παιδί μου έχει μόνο εξάμηνη θητεία, γρήγορα θα τελειώσουν τα βάσανα. Κι αν έρθει και κοντά μας με καμιά μεταθεσούλα από αυτές που ζητιανεύουμε όλοι από τον τέταρτο ξάδελφο που είναι συνταξιούχος λοχαγός ή τον κουμπάρο της γειτόνισσας που έχει κολλητό ταγματάρχη, τότε μια χαρά θα είμαστε! Αρκεί να μην έρθει καμιά φαεινή ιδέα σε εκείνον τον αγροίκο τον μπουνταλά τον Ερντογάν και μας φέρει καμιά αναμπουμπούλα! Ουστ, ούτε να το σκεφτώ!

Λοιπόν, κάτσε να δω τώρα τι θα βάλω αύριο στην ορκωμοσία του παιδιού! Από τώρα συγκινούμαι! Το πιο όμορφο θα είναι πάλι το δικό μου, όπως μικρός στη σημαία του σχολείου! Μην ξεχάσω, να μη βάλω μάσκαρα στις βλεφαρίδες και γίνω πάλι κλόουν! Ας ετοιμάσω από απόψε και δώδεκα φαγητά, να έρθει μετά την ορκωμοσία το χρυσό μου να φάει φαγητό μαμάς! Καλέ, αχ αυτή η κόρη μου, πού είναι να λάμψει το δωμάτιο του παιδιού, θα έρθει να απλώσει το κορμάκι του σε στρώμα χωρίς κοριούς! Να προλάβω να το χαρώ ως να ξαναφύγει!

Και τώρα ας σοβαρευτούμε! Το κείμενο που αράδιασα εννοείται ότι ήταν (αυτό-)σαρκαστικό, κρύβοντας αλήθειες για όλες τις μάνες, εντάξει, λίγο παραπάνω για τις ελληνίδες, με μπόλικη δόση υπερβολής, γιατί αλλιώς τι χάρη θα είχε! Ευχή από καρδιάς να είναι όλα τα παιδιά μας γερά, να προκόβουν με ειρήνη, να υπηρετούν τον στρατό, αλλά και την οικογένεια, την κοινωνία, τον άνθρωπο, να δίνουν την ψυχή τους για το καλό και να δέχονται απλόχερα τη φροντίδα της πολιτείας, τη συμπαράσταση της κοινωνίας, που όμως ΔΕ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΤΟ ΝΙΑΞΙΜΟ ΤΗΣ (ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ) ΜΑΝΑΣ!