ΤΟ ΜΙΚΡΟΒΙΟ ΤΟΥ ΕΓΩ

 Θα έχετε ακούσει για το μικρόβιο του ΕΓΩ …

Χτυπάει και τα καλύτερα παιδιά σε χρόνο ανύποπτο, 

κι αρρώστια βαριά φέρνει στην ψυχή, 

αφού πρώτα το σώμα σαν ρεύμα διαπεράσει…

Πρώτα τα μάτια θολώνει, το καλό να μη θωρούν, 

στο σκοτάδι να εστιάζουν μονάχα.

Του θυμού την ορμόνη ταΐζει ν’ αυξηθεί και να γίνει οργή…

Στο λαιμό την οργή συγκεντρώνει, ώσπου λυγμός να γίνει και ουρλιαχτό…

Μια αλλόκοτη δύναμη στους μύες των χεριών τα νεύρα στέλνουν,

να σπάσουν με ορμή τρόπαια, δεσμούς, κρύσταλλα πολύτιμα…

Και στα πόδια το ίδιο, με ορμή κάθε δημιούργημα να κλωτσήσουν,

με συντρίμμια τον δρόμο να κλείσουν…

Κι αφού έτσι το σώμα σύγκορμο ταράξει, το ύπουλο μικρόβιο του ΕΓΩ

ίσα στη φωλιά της καρδιάς τρυπώνει, κάθε κύτταρό της για να μολύνει, 

σαν πέτρα σκληρό να το κάνει και σαν το χιόνι ψυχρό.

Κι από εκεί, καβάλα στο αίμα – τι κρίμα! – στις πτυχές απλώνει του μυαλού, 

εμμονή το ΕΓΩ για να γίνει, να διαλύσει την κρίση του νου.

Τελικά στην ψυχή μέσα ο πόνος, στέκει κατακτητής τρομερός,

αυλακιές σκοτεινές του αρρώστου την όψη χαρακώνουν.

Τότε, από το ΕΓΩ συφοριασμένος, χάνεται ο άρρωστος, 

εκτός κι αν δύναμη βρει «Βοήθεια!» να φωνάξει σε γιατρό πάνσοφο.

Θα έχετε ακούσει για το εμβόλιο του ΕΓΩ, μα, φοβάμαι, δε θα το πήρατε στα σοβαρά.

Ίσως και να γελάσατε, να ειρωνευτήκατε, να δυσπιστήσατε…

Κι όμως, υπάρχει. Ταπεινότητα το λεν, αλλιώς ταπεινοφροσύνη.

Όνομα δύσκολο, όπως συχνά έχουν τα φάρμακα.

Γεύση όχι ευχάριστη για τους πολλούς, πιθανές παρενέργειες μπόλικες.

Μα το μικρόβιο του ΕΓΩ, που ψυχή και σώμα τυραννάει, 

άριστα το πολεμά, μακριά το διώχνει.

Εμβολιαστείτε, παιδιά, φυλαχτείτε!