Η θεωρία του ... χάους

 «Παραλάβαμε χάος!»: Αγαπημένη φράση πολιτικών και λοιπών αρχόντων – ηγετών, όταν απευθύνονται σε εκείνους που καλούνται να διοικήσουν, συνήθως αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων τους. Μια φράση που άνανδρα ξεστομίζουν με ευκολία, καθώς η έπαρση τους οδηγεί να πιστεύουν ότι μπορούν να φέρουν κοσμοϊστορικές αλλαγές βελτίωσης. Συχνότατα οι αφελείς πείθονται κι ελπίζουν πως το «χάος» θα αντικατασταθεί από μια ανανέωση, μια ιδεώδη κατάσταση, μια ευημερία. Και οι λιγότερο αφελείς αρέσκονται να ελπίζουν, πράγμα όχι απαραίτητα κακό. Κακό, κάκιστο θα έλεγα, είναι η αποδοχή ότι η προηγούμενη ηγεσία, όποια και αν ήταν, δεν έκανε απολύτως τίποτα ορθό, διότι αυτό ακριβώς σημαίνει η φράση «Παραλάβαμε χάος!».

Κατά την ταπεινή μου άποψη, κάθε ηγέτης, όσο ράθυμος ή αδιάφορος ή ανίκανος και αν θεωρηθεί ότι ήταν, είναι αδύνατο να μην είχε κάποιο έστω όραμα, να μην κατέβαλε κάποια έστω προσπάθεια, να μην πέτυχε κάποιους έστω στόχους. Είναι νομίζω ποταπό να ισοπεδώνει ο επόμενος που αναλαμβάνει οτιδήποτε δεν ταιριάζει με το προσωπικό του όραμα, με τις προσωπικές αντιλήψεις και φιλοδοξίες του, ακυρώνοντας συλλήβδην ό,τι παρέλαβε, βαφτίζοντάς το «χάος». Ιδανικά, οφείλει να διατηρεί τα κατά γενική ομολογία καλώς καμωμένα και να βελτιώνει, να επαναπροσδιορίζει, να ανανεώνει τα κακώς κείμενα. 

Πάντως, ενδεικτικά, μπορούμε να θυμηθούμε όλους τους απελθόντες πολιτικούς ηγέτες μας, πόσο παραπλανητικοί ήσαν για τον λαό, όταν διακηρύσσανε ότι παρέλαβαν χάος ή αλλιώς καμένη γη και άλλα τέτοια τραγικά, εξαγγέλλοντας μια ανάκαμψη που οι πολίτες δεν είδαν και δεν απολαύσανε ποτέ. Ας είμαστε λοιπόν προσεκτικοί και καχύποπτοι, όποτε ακούμε ότι εμφανίζονται «σωτήρες», πανάξιοι και ικανότατοι να χτίσουν πάνω στις στάχτες των προηγούμενων…