ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: "ΣΑΝ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ ΑΠΟ Σ' ΑΓΑΠΩ" ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

 

Εχθές το βράδυ, σε μια όμορφη εκδήλωση,  παρουσίασα ένα καινούργιο βιβλίο του συνταξιούχου εκπαιδευτικού Αντώνη Παπαδόπουλου. Ο τίτλος του βιβλίου είναι «Σαν μαργαριτάρι από σ’ αγαπώ». Ομολογώ ότι είχα πολύ άγχος για την βιβλιοπαρουσίαση καθώς ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάτι τέτοιο. Στο τέλος φαίνεται πως μπορεί και να τα πήγα κάπως καλά, γιατί ερχότανε πολλοί φίλοι από το ακροατήριο και μου λέγανε «Συγχαρητήρια, τι ωραία που το παρουσίασες!» Μου φάνηκε πολύ περίεργο: συγχαρητήρια σε μένα;; Ίσως και να το αδίκησα το βιβλίο παρουσιάζοντας το, γιατί πραγματικά ο τρόπος που γράφει ο συγγραφέας, ο Αντώνης ο Παπαδόπουλος, είναι κα-τα-πλη-κτι-κός, δεν περιγράφεται με σχόλια από άπειρους σαν εμένα.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που, μέσα από μια ενδιαφέρουσα παλίνδρομη πλοκή, θέτει στον αναγνώστη πάρα πολλούς προβληματισμούς.  Τι θέλω να πω;

Σκεφτήκατε ποτέ τι πρέπει να ακούσετε καλύτερα: την καρδιά ή το μυαλό σας; Ελάτε τώρα, μην πείτε όχι, όλοι κάποτε υπήρξατε έφηβοι και δεν υπάρχει έφηβος που να μην έχει κάνει αυτό το ερώτημα! (Αφήστε που πολλοί μένουμε για πολλά χρόνια έφηβοι!)

Το άλλο ερώτημα πάλι: τι να διαλέξω να κυνηγήσω, να ζήσω έναν έρωτα μεγάλο ή να αποκτήσω χρήματα πολλά; Τρομερό δίλημμα για αγόρια και κορίτσια που ψάχνουνε σύντροφο, σε μια κοινωνία με αξίες που τρικλίζουν, καρδιές που χτυπάνε, πορτοφόλια που αδειάζουν…

Να γυρίσω λίγο προς τους φοιτητές, στην γοητευτική φοιτητική ζωή; Ένα  άλλο ερώτημα ξεπροβάλλει εκεί: η κοινωνία μας φαίνεται χάλια, μήπως να οργανωθώ πολιτικά σε μια από τις κομματικές νεολαίες, μπας και αλλάξω το σύστημα, ή να αλλάξω καλύτερα λίγο τον εαυτό μου και μαζί με μένα να αλλάξει λίγο και ο κόσμος;

Κι αν βγούμε λίγο πιο έξω, μάλλον πολύ πιο έξω από τα σύνορα της χώρας μας, πάει το μυαλό μας καθόλου πώς ζούνε άνθρωποι σε κοινωνίες με έντονο το στοιχείο του ρατσισμού, σε τόπους και χώρες όπως την Νότια Αφρική, όπου οι άνθρωποι βιώνουνε απίστευτες καταστάσεις λόγω φυλετικών διακρίσεων; Άραγε πάει το μυαλό μας ότι στον 21ο αιώνα υπάρχουν ακόμα συνθήκες άθλιες για τους έγχρωμους;

Και αν φύγουμε και από κει και ρίξουμε μία ματιά στα καταγώγια, στα υπόγεια, στις σκοτεινές πλατείες, εκεί που αργοπεθαίνουν, τα πρεζόνια, όπως τους λέμε τους εξαρτημένους συνανθρώπους μας, και τους κοιτάξουμε καλά τι βλέπουμε; Κακούς ανθρώπους, άχρηστους, αλήτες ή μήπως βλέπουμε, αν κοιτάξουμε καλύτερα, θύματα οικογενειών που πίεσαν τα παιδιά τους, θύματα μιας κακής τύχης, θύματα μιας σκληρής και απάνθρωπης κοινωνίας; Μήπως τέτοια θύματα κρύβονται πίσω από τα πονεμένα πρόσωπα που  γυρεύουν τις σύριγγες του θανάτου;

Με τόσους προβληματισμούς να πετάγονται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και με πολλές ανατροπές στις ζωές των πρωταγωνιστών, λαχταρά ο αναγνώστης ένα happy end, που διαρκώς αναβάλλεται. Εκεί που νομίζουμε ότι πλησιάζει, όλο και απομακρύνεται. Άραγε ως πότε; Μήπως για πάντα; Η ελπίδα του αναγνώστη που επιθυμεί τη λύτρωση πεθαίνει πάντα τελευταία…

Να σταθώ λίγο τώρα στον συγγραφέα. Νιώθω την ανάγκη να πω δυο λόγια, αλλά μιας και ελάχιστα ξέρω γι αυτόν, θα αποφύγω τα βιογραφικά στοιχεία. Άλλωστε είναι εύκολο να τα βρείτε αυτά.  Εγώ περιγράφοντάς τον, θα τον έλεγα πρώτα από όλα ΔΑΣΚΑΛΟ,  όχι μόνο με το πρώτο, αλλά με όλα τα γράμματα κεφαλαία, γιατί μετά από μακροχρόνια τριβή με τα παιδιά, σε συνθήκες συχνά δύσκολες, αποδεικνύει μέσα από το γράψιμο του, πόσο βαθύς γνώστης είναι της παιδικής ψυχής και της ανάγκης που έχει αυτή η ψυχή για αγάπη και αποδοχή. Έπειτα θα τον έλεγα άνθρωπο του θεάτρου και χειριστή άριστο της γλώσσας. Την γλώσσα τη χειρίζεται δεξιοτεχνικά ως ένα εργαλείο για να προκαλεί δυνατές συγκινήσεις, να ανατρέπει, να διακωμωδεί, να ελέγχει, να φωτίζει, να πονάει και μετά να γιατρεύει. Τα πετυχαίνει όλα αυτά με την πάμπλουτη γλώσσα την ελληνική, που φαίνεται ότι την έχει αγαπήσει και κατακτήσει, έτσι που ίσως δεν θα μπορούσε να αποδώσει σε καμία άλλη γλώσσα και με καμία μετάφραση. Εικόνες, μεταφορές, παρομοιώσεις, υπερβολές, όλα αυτά που μας τα λέγανε στο δημοτικό καλολογικά στοιχεία, στα χέρια και στην πένα του φίλου Αντώνη γίνονται μαγικά στοιχεία, που μας μεταφέρουν σε άλλες γειτονιές, σε άλλα χρόνια, ανάμεσα σε ήρωες πολύπαθους, και μας κάνουν να ζούμε ανάμεσά τους, να κλαίμε και να γελάμε μαζί τους, να αναπνέουμε τον αέρα τους και να τρέμουμε για τη μοίρα τους.

Ένα μεγάλο βραβείο θα του έδινα επίσης για τον ρόλο του αναγνώστη - αφηγητή. Σε όλη την αίθουσα, δεν νομίζω να υπήρξε ακροατής που να μην συγκινήθηκε  από τον θεατρικό τρόπο που διάβασε αποσπάσματα από τα δύο βιβλία του ο συγγραφέας, με φωνή που έβγαινε μέσα από την ψυχή του. Μια φωνή που αν είχε χρώμα, θα ήταν ένας πολύχρωμος καμβάς, με χίλιους τόνους για κάθε διαφορετικό συναίσθημα.

Θεωρώ μεγάλη μου τιμή να μου αναθέσει ο κύριος Αντώνης Παπαδόπουλος αυτήν τη βιβλιοπαρουσίαση (Νομίζω μεγαλύτερη δε μου έχουν κάνει. Πάντως τον βλέπω άνθρωπο των μεγάλων ρίσκων μετά από αυτό!) Ελπίζω ειλικρινά να μην τον απογοήτευσα και να μην έχασε καθόλου από την αίγλη του το βιβλίο εξαιτίας μου.

Εύχομαι από καρδιάς να είναι καλοτάξιδο, περιμένω με αγωνία το επόμενο, όπως μας υποσχέθηκε. Και κλείνω υποβάλλοντας μια παράκληση στον κ. Αντώνη: μιας και έχει ήδη στο ενεργητικό του κάποια θεατρικά έργα, τα οποία γνώρισαν επιτυχία στην Καστοριά, όπου ανέβηκαν, τον παρακαλώ και τον παροτρύνω να γράψει ένα νέο θεατρικό έργο, για να δώσει την ευκαιρία σε μένα και άλλους φίλους εκπαιδευτικούς της περιοχής μας, να ανεβάσουμε μία παράσταση, να συνεργαστούμε μαζί του σε άλλο ένα «μαργαριτάρι». Όπως ακούστηκε βέβαια, είναι πολλοί οι υποψήφιοι ερασιτέχνες ηθοποιοί, γι αυτό καλά θα κάνει να εμπνευστεί έργο με πολλούς ρόλους. Εάν μάλιστα θα μπορούσε να ασχοληθεί με τα θέματα που ταλανίζουν τους σύγχρονους εκπαιδευτικούς και μαθητές, θα ήταν μια ιδανική μορφή πολιτισμένης διαμαρτυρίας ενάντια στην καταστροφή της δημόσιας παιδείας, που δυστυχώς πολλοί άρχοντες ονειρεύονται και σχεδιάζουν εις βάρος μας.

Στέλνω στον συγγραφέα την ευχή μου για ανεξάντλητη έμπνευση, φλόγα δημιουργίας, νέα αριστουργήματα.