Στις Πρέσπες με καλή παρέα - Μια αξέχαστη εκδρομή

 Πόσο κρίμα που δεν έχω τη δεξιότητα, τη γνώση, το ταλέντο που έχουν ας πούμε οι κόρες μου να βγάζουν τις πιο ωραίες φωτογραφίες, αυτές που λέμε σήμερα instagram-ικές, ώστε να σας δείξω πόσες όμορφες εικόνες γέμισαν χθες τα μάτια μου, τον νου και την ψυχή μου! Ευτυχώς οι καλοί μου φίλοι φρόντισαν και μοιράστηκαν όμορφες φωτογραφίες για να τις έχω εις ανάμνηση μιας καταπληκτικής εκδρομής. 

Ο προορισμός κοντινός και λίγο πολύ γνωστός: Περιοχή των Πρεσπών, Ψαράδες και έπειτα Μικρολίμνη. Η απόφαση είχε παρθεί για άλλη μια φορά από τη λαχτάρα μας να αποδράσουμε λίγο από την κούραση της ρουτίνας, πάντα παρέα με αγαπημένα πρόσωπα. 

Η διαδρομή στο ξεκίνημα με γέλια και χαρές και τις ομορφιές της ανοιξιάτικης φύσης να ξεδιπλώνονται μπροστά μας από στροφή σε στροφή. (Οι φίλες μου στα πίσω καθίσματα βέβαια κάτι άλλο νιώθανε από στροφή σε στροφή με την ολίγον … γκανγκστερική μου οδήγηση!). Οι Ψαράδες, το γραφικό χωριουδάκι, επιτέλους γεμάτο κόσμο, μιας και η μέρα ήταν πιο ζεστή από καλοκαιρινή. Παρήγορο για την τουριστική ανάπτυξη το πλήθος των επισκεπτών. Από την άλλη, τεράστια η αγανάκτηση για την εικόνα της εγκατάλειψης από την πολιτεία, της μηδενικής παρέμβασης για ανάπτυξη και εξέλιξη, καθώς και της απαράδεκτης κατάστασης με τα σκουπίδια: Το λιμανάκι με τα κρις-κραφτ ήταν ένας μεγάλος σκουπιδότοπος, όπου δήμος και κάτοικοι φαίνεται ότι δε νοιάστηκαν καθόλου… Ωστόσο, η απέραντη ομορφιά, τα τυρκουάζ νερά, η ολάνθιστη φύση, ο λαμπερός καυτός ήλιος, δεν μας άφηναν να επικεντρωθούμε στην ασχήμια των ανθρώπων, αλλά στα ανεκτίμητα δώρα του Θεού σε εκείνον τον τόπο. 

Η διαδρομή με το καραβάκι μια μοναδική εμπειρία! Συγκλονιστικό το συναίσθημα βλέποντας τα ασκηταριά στις σπηλιές και τους απόκρημνους βράχους γύρω από τη λίμνη, εκεί όπου οι ασκητές για 8-9 αιώνες έδειχναν τα απίστευτα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης: Πόσα μπορεί να αντέξει το σώμα του ανθρώπου όταν η ψυχή του ευφραίνεται από την παρουσία του Θεού. Ποια υπέρβαση μπορεί να κάνει ο πνευματικός άνθρωπος όταν ελευθερωθεί από τα γήινα και απολαύσει την αληθινή ηρεμία στην απομόνωση. Αλλά επειδή εμείς δε γεννηθήκαμε μοναχοί ούτε μοναχικοί – το αντίθετο μάλιστα – μέναμε με το στόμα ανοιχτό σε κάθε βράχο, σε κάθε σπηλιά κι εκκλησάκι, μην μπορώντας να διανοηθούμε πώς έζησαν εκεί. Παράλληλα, πολύ εντυπωσιασμένοι ακούγαμε τις αφηγήσεις του καλοσυνάτου βαρκάρη… 

Μετά τη βόλτα και την ομορφιά όμως, στον καθαρό αέρα και μετά το μεσημέρι, συνήθως επιτίθεται το θεριό της πείνας και εμάς δε θα μας άφηνε ήσυχους. Οπότε ήταν η ώρα για τον τελικό προορισμό: Τη Μικρολίμνη και το ταβερνάκι της κυρίας Λουκίας. Εκεί που είναι σαν να βρίσκεσαι στο σπίτι της γιαγιάς ως παιδί ξανά και η γιαγιά σου ετοιμάζει όλα τα καλούδια, όλες τις αληθινές απλές πεντανόστιμες ελληνικές γεύσεις του χωριού, σερβιρισμένες με μπόλικη φροντίδα και πλατιά χαμόγελα. Και πλάι στο τραπέζι, έξω από την όμορφη αυλή, η γαλήνια λίμνη με μια πλαζ που σαν αγκαλιά μας καλούσε να πετάξουμε ότι φορούσαμε και να αφεθούμε στα πεντακάθαρα νερά της… Για ευνόητους λόγους αυτό το όνειρο έμεινε για μια άλλη φορά, ίσως αφού χάσουμε μερικές δεκάδες κιλών μερικοί από μας! Κάποιοι ρομαντικοί Γάλλοι τουρίστες είχαν ανακαλύψει πριν από εμάς τον μαγικό αυτόν παράδεισο και είχαν αράξει με τα αυτοκινούμενα τροχόσπιτά τους παραδίπλα, απολαμβάνοντας στην πληρότητά του τον ευλογημένο τόπο… Μια ζήλια τη νιώσαμε, δεν το κρύβουμε…. 

Δεν ξέρω  για ποιο από όλα ένιωσα πιο όμορφα: για την ψυχική ανάταση και ηρεμία από την ομορφιά και τη γαλήνη του τοπίου, για το πνευματικό όφελος από τα Χριστιανικά μνημεία, για τις γευστικές εμπειρίες, για την ευγένεια, την καλοσύνη και τη ζεστασιά των ντόπιων, ή για την ανεκτίμητη φιλία, το γλυκό δέσιμο με τους φίλους και συναδέλφους μου, την ευκαιρία που είχαμε να μοιραστούμε ξανά όλα τα όμορφα μαζί… Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί κι όμως τόσο αγαπημένοι… 

Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να κλείσει αυτή η υπέροχη εκδρομή, από αυτόν που επιλέξαμε με μια φωνή, λίγο πριν αποχαιρετιστούμε αργά το απόγευμα: την υπόσχεση να το επαναλάβουμε σύντομα, πρώτα ο Θεός, επισκεπτόμενοι τον επόμενο προορισμό της λίστας! Μέχρι τότε, να περνάτε όλοι καλά και, αν θέλετε τη συμβουλή μου, βγείτε να συναντήσετε την αληθινή ζωή στην ανοιξιάτική φύση με όσους αγαπάτε – είναι εγγύηση για τη σωματική και την ψυχική σας υγεία.