Τραμπα-τραμπαλίζομαι!

 Διάβασα πρόσφατα το βιβλίο του συνταξιούχου συναδέλφου Αντώνη Παπαδόπουλου «Ελευθερία είναι σκοινιά κομμένα». 

Το βιβλίο θεωρώ ότι είναι ένας ύμνος στη δύναμη της φιλίας, στη λαχτάρα του ανθρώπου για ειρήνη, στην αγάπη για τη φύση, όλες αξίες πανανθρώπινες που συχνά παραμελούμε να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά, αν και εκείνα πάντα τις αναζητούν. 

Παράλληλα, το βιβλίο είναι και κόλαφος κατά των εκπαιδευτικών εκείνων που βλέπουν την έδρα τους ως άμβωνα εξουσίας, που χαρακτηρίζονται από έλλειψη ενσυναίσθησης και σκληρότητα, που τους διακρίνει στενομυαλιά και απουσία διάκρισης. Κόλαφος και κατά των λοιπών ενηλίκων με τα ίδια χαρακτηριστικά, που αρέσκονται να κόβουν κατά βούληση τα φτερά των διαφορετικών παιδιών. 

Με την ελπίδα να χτυπήσει σε όλους μας καμπανάκι κινδύνου για τέτοιες μισάνθρωπες στάσεις, σας παροτρύνω να το διαβάσετε – είναι άλλωστε τόσο θεατρικό κι ευχάριστο. 

Ας με συγχωρήσει ο συγγραφέας για την αντιγραφή, δεν μπορώ να μην παραθέσω ένα χωρίο που λάτρεψα, αφιερώνοντάς το σε όλους τους πολύ αγαπημένους φίλους και φίλες μου:

«… Η φιλία μου με τον Στελάκη, μέρα με τη μέρα δυναμώνει. Μοιάζει με την τραμπάλα στην παιδική χαρά. Μια μ’ ανεβάζει ψηλά εκείνος και μια τον ανεβάζω ψηλά εγώ. Στην τραμπάλα χαίρονται και οι δυο. Χαίρεται αυτός που ανεβαίνει ψηλά μα κι εκείνος που το βάρος του είναι η αιτία ν’ ανεβεί ο άλλος ψηλά…»

Ομολογώ ότι πιο ωραία παρομοίωση για τη φιλία δεν έχω συναντήσει! Ευχή μου να μη σταματήσουμε να τραμπαλιζόμαστε ποτέ, φίλες και φίλοι!