S.O.S για αλλοδαπό μαθητή και άλλες ανησυχίες....

 (Ενημερωτικά: Δε θα γράψω κάτι πρωτάκουστο ή ασυνήθιστο, τουλάχιστον όχι για όσους εμπλέκονται με οποιονδήποτε ρόλο στην εκπαιδευτική διαδικασία – γονείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές. Απλά παντελώς απογοητευμένη και δυσαρεστημένη, δεν μπορώ να μην εκθέσω την άποψή μου.)

                                   

Την πρώτη μέρα του σχολικού έτους εμφανίστηκαν στο σχολείο μας ένα ζευγάρι αλλοδαπών γονέων με το οχτάχρονο παιδάκι τους και μια φίλη για διερμηνέα. Ήθελαν να εγγράψουν το παιδάκι στο σχολείο. Σύμφωνα με την ηλικία του, στην Γ τάξη. Καθώς όμως δε γνώριζε λέξη ελληνικά, θεωρήσαμε σωστό να εγγραφεί στην Α τάξη. Καθώς δεν το επέτρεπε η νομοθεσία, εγγράφηκε τελικά στη Β τάξη. Βασίσαμε τις ελπίδες μας να βοηθηθεί ο μικρός Ρ.Ν. στο τμήμα Ένταξης το οποίο λειτουργούσε ανέκαθεν στο σχολείο μας, ενισχύοντας πάμπολλους μαθητές με δυσκολίες. Για κακή του τύχη όμως, φέτος δε στελεχώθηκε το τμήμα Ένταξης με εκπαιδευτικό στις δύο πρώτες φάσεις πρόσληψης αναπληρωτών, και πιθανόν να μη στελεχωθεί ούτε στη συνέχεια. 

Τι διαπιστώσαμε από τις πρώτες κιόλας μέρες για το μικρό ξανθό αγοράκι με το αθώο απορημένο προσωπάκι; Δεν ήξερε καθόλου ελληνικά, ούτε και οι γονείς του. Κατά συνέπεια δεν μπορούσε καν να εφαρμόσει απλούς κανόνες, όπως «μη σκαρφαλώνετε στα κάγκελα», «περάστε σύντομα στην τάξη», «μη χτυπιέστε» κλπ. Δεν άργησε να απομονωθεί και να περνά τα διαλείμματα μόνο του, ίσως μερικές φορές με ένα ομοεθνές κοριτσάκι, με το οποίο βάλθηκαν να διδάξουν στα ελληνάκια όσες ενδιαφέρουσες «άσχημες» λέξεις και φράσεις της γλώσσας τους μπορούσαν!

Εύλογα προβληματιστήκαμε οι εκπαιδευτικοί: Άραγε τι κερδίζει ο μικρός Ρ.Ν. κάθε μέρα που γράφει αντιγραφή; Όταν παλεύει να κάνει ανάγνωση, διαβάζοντας λέξεις που δεν ξέρει τι σημαίνουν; Τι να καταλαβαίνει άραγε στο μάθημα της Μελέτης, όπου γίνονται συζητήσεις για διάφορα θέματα; Πώς θα πλησιάσει έστω το γλωσσικό επίπεδο της ηλικίας του, χωρίς εξειδικευμένη βοήθεια; Αισθανόμαστε ότι αφήνεται στην τύχη του το παιδί και δυστυχώς δεν είναι μοναδική περίπτωση. Μια λύση που δίνει η πολιτεία σε παρόμοιες περιπτώσεις αλλοδαπών ή προσφυγόπουλων είναι οι τάξεις υποδοχής ΖΕΠ. Στο πνεύμα όμως της οικονομίας, για να λειτουργήσει τάξη ΖΕΠ σε ένα σχολείο υπάρχει ελάχιστος αριθμός μαθητών (νομίζω 5 ή 9). Οπότε, φαίνεται ότι ο μικρός Ρ.Ν. θα πρέπει να αγωνιστεί μόνος να ξεπεράσει όλο το δύσκολο εμπόδιο της γλωσσικής επικοινωνίας. Σαφώς υπάρχει το ενδιαφέρον και η διάθεση από μεριάς των εκπαιδευτικών να ενταχθεί και να βοηθηθεί, ωστόσο ο χρόνος που μπορεί να διατεθεί για εξατομικευμένη βοήθεια είναι ελάχιστος. Είναι ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ να στελεχωθεί το τμήμα ένταξης του σχολείου κατά προτεραιότητα, τόσο για τις πολλές ανάγκες άλλων μαθητών όσο και για να υποστηριχτεί ο μικρός Ρ.Ν. 

Τη στιγμή λοιπόν που τόσο μας απασχολεί το μείζον αυτό θέμα, όπως και πολλούς άλλους συναδέλφους μας σε άλλα σχολεία, διαβάζουμε ότι "Ο τρόπος αποτύπωσης με τον οποίο γίνεται η αποτύπωση των κενών είναι ένας τρόπος που πρέπει να αλλάξει" σύμφωνα με δήλωση του  υπουργού  Παιδείας. Μάλιστα καταλαβαίνουμε ότι κινδυνεύουμε από την πλήρως λογιστική αντιμετώπιση των κενών στα σχολεία, αφού κατά τα λεγόμενα του Υπουργού τα κενά οφείλονται σε λάθος αποτύπωση και σε ελλιπή έλεγχο! Μας καθησυχάζει  μάλιστα λέγοντας ότι «Του χρόνου όμως τον τρόπο με τον οποίο τα κενά αποτυπώνονται θα τον αλλάξουμε και αυτό θα γίνει μέσα από ένα κεντρικό σύστημα διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού καθώς είμαστε στο 2023 και ο τρόπος ρύθμισης των θεμάτων αυτών πρέπει να συμβαδίζει με την εποχή μας με πλήρη αντικειμενική καταγραφή και όχι από κάτω προς τα πάνω δήλωση η οποία θα πρέπει να ελέγχεται πιο συστηματικά κατά τη γνώμη μου.» Συγνώμη, αλλά εμείς έχουμε αναστατωθεί ήδη από τη δήλωσή του αυτή, διότι έχουμε εμπειρία δυσάρεστη από τη λογιστική αντιμετώπιση των αναγκών των σχολείων σε έμψυχο δυναμικό. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι επιτέλους θα ακουστεί η κραυγή αγωνίας εκπαιδευτικών, γονέων και μαθητών για ουσιαστική κάλυψη αναγκών των σχολικών μονάδων με σύνεση μεν όμως χωρίς φειδώ.