ΟΝΕΙΡΑ ΚΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΓΟΝΕΩΝ

Κοιμούνται τα μωρά στην αγκαλιά της μαμάς και ονειρεύονται… Κλείνουν τα μάτια κι οι μανούλες κουρασμένες κι ονειρεύονται κι αυτές το μέλλον των παιδιών τους…

Ονειρεύεται κάθε μανούλα ότι το μωράκι της γρήγορα θα περπατήσει και θα μιλήσει και θα τη φωνάζει και θα την αγκαλιάζει… Μερικές πάλι βλέπουν τον εφιάλτη ότι αργεί, δε μιλά, δεν περπατά, δεν την κοιτάζει, δεν ωριμάζει…

Ονειρεύεται κάθε μανούλα ότι το παιδάκι της θα είναι πρώτος μαθητής, θα προοδεύει, θα γίνει σημαιοφόρος, θα σπουδάσει κάτι δύσκολο και αξιοθαύμαστο… Μερικές πάλι βλέπουν τον εφιάλτη ότι έχει μαθησιακές δυσκολίες, ότι δεν προσπαθεί αρκετά, ότι αποτυγχάνει στο σχολείο, στις εξετάσεις…

Ποια μανούλα δεν ονειρεύτηκε το παιδάκι της με άριστη διαγωγή, καμάρι της οικογένειας, ευγενικό και χαρούμενο, κοινωνικό και φιλικό; Και πόσες άραγε δεν είδαν τον εφιάλτη να έχουν παιδιά με παραβατική συμπεριφορά, μπλεγμένα σε συμμορίες, σε αλητείες, σε εξαρτήσεις και τραγικές καταστάσεις…

Ποια μανούλα δεν ονειρεύτηκε την κόρη της νυφούλα πλάι σε έναν άξιο σύζυγο που την αγαπά και να της κάνει εγγόνια; Και πόσες άραγε δεν είδαν τον εφιάλτη να βλέπουν τα παιδιά τους να εκδηλώνονται ως queer, gay, trans και ό,τι άλλο τους φαντάζει αποκρουστικό και απαίσιο; 

Ποια μανούλα δεν ονειρεύτηκε τον γιο της επιτυχημένο επαγγελματία, με προκοπή και οικονομική άνεση; Και πόσες άραγε δεν είδαν τον εφιάλτη της ανεργίας ή της κοπιαστικής και κακοπληρωμένης δουλειάς για τα καμάρια τους;

Και πόσοι μπαμπάδες είδαν τα ίδια όνειρα ή τρόμαξαν από τους ίδιους εφιάλτες;

Υπάρχουν άραγε λάθος όνειρα; Φοβάμαι ότι ναι. Φοβάμαι ότι λάθος είναι τα όνειρα που κάναμε εμείς για τις ζωές των άλλων, έστω και αν αυτοί οι άλλοι είναι τα παιδιά μας. Φοβάμαι ότι μεγάλο λάθος είναι να προβάλλουμε τα δικά μας όνειρα πάνω τους, καταργώντας την θεόσταλτη ελευθερία τους να ονειρευτούν τα ίδια τη ζωή τους, και να τη χτίσουν με τα υλικά που θα πρέπει να έχουμε φροντίσει να τα εφοδιάσουμε ως γονείς. 

Λυπάμαι για όλους εμάς τους γονείς, που συχνά, πνιγμένοι στα όνειρα και τους εφιάλτες μας, δε βρήκαμε τη δύναμη και τον χρόνο να ζητήσουμε βοήθεια από τον γιατρό και τον ειδικό όταν χρειάστηκε… 

Δεν συνεργαστήκαμε με τον δάσκαλο για το καλό του παιδιού, αντί να μαχόμαστε ενάντιά του, επειδή ανέδειξε τις αδυναμίες… 

Δεν συμβουλευτήκαμε τον επιστήμονα, τον ψυχολόγο, τον σύμβουλο, όταν οι καταστάσεις ήταν για μας πρωτόγνωρες και ακατανόητες… 

Κυρίως, δεν στραφήκαμε να ζητήσουμε βοήθεια από τη μόνη σίγουρη πηγή στήριξης και φώτισης, τον Θεό, που μας εμπιστεύτηκε τις υπάρξεις αυτές να τις βοηθήσουμε να σταθούν στα πόδια τους, άσχετα αν εμείς τις είδαμε ως ευκαιρία να αναδείξουμε το εγώ μας. 

Όνειρα γλυκά να έχετε, συνοδοιπόροι γονείς. Όνειρα γλυκά να έχουν και τα παιδιά μας.