Ο ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ

 Δεν έχω γνώσεις ιδιαίτερες για τέχνες, ούτε συγκεκριμένα σχετικά με αγιογραφία. Έτυχε κάποιες φορές σε ξεναγήσεις ή ομιλίες να ακούσω για τις απεικονίσεις Αγίων στη Βυζαντινή αγιογραφία και να παρατηρήσω βέβαια, ότι η όψη των Αγίων είθισται να είναι σοβαρή, αγέλαστη, αυστηρή. Ομολογώ ότι κοσμικά και απλοϊκά σκεπτόμενη, αυτό με προβλημάτιζε. Διαπίστωσα ότι ίσως και να απομάκρυνε κάποιους κυρίως νέους ανθρώπους, καθώς είναι στη φύση μας να αναζητούμε τη χαρά και την ευχαρίστηση, ενώ η πνευματικότητα θέλει δουλειά και κόπο… Διάβασα σε σχετικό κείμενο: «Οι χριστιανικές μορφές οφείλουν επίσης να αποπνέουν πνευματικότητα. Οι Άγιοι απεικονίζονται αυστηροί, αλλά, ταυτόχρονα, ελεήμονες και επιεικείς, χωρίς να χαμογελούν ούτε να εμφανίζουν στη μορφή τους κάποια άλλη κοσμική έκφραση.»

Δεν ασχολήθηκα παρά πέρα με το θέμα, αποφεύγοντας χωράφια που δεν ξέρω και λογισμούς.

Ώσπου βρέθηκα τις προάλλες στον εορτάζοντα ναό του Αγίου Παντελεήμονα Ιλισού στην Αθήνα. Μου τράβηξε την προσοχή η μεγάλη καταστολισμένη εικόνα του Αγίου Παντελεήμονα. Στεκόμουν κοντά και μπορούσα να τη βλέπω καλά. Με μαγνήτισε όπως ποτέ άλλοτε δε μου συνέβη με άλλη εικόνα. Δεν γνωρίζω να πω σε ποια τεχνοτροπία, εποχή, κλπ ανήκει. Μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω ότι η ευγενική και χαμογελαστή όψη του Αγίου σε καθηλώνει. Σαν σε φίλο που σε κοιτάει ενθαρρυντικά κα χαμογελαστά γεμάτος συμπόνια, μπόρεσα και του μίλησα επικοινωνώντας όσα είχα ανάγκη. Ένιωσα ότι, αν βαδίζοντας στο μαρτύριο ο Άγιος μπορούσε να στέκει τόσο πράος και γλυκός, πόσο μάλλον εμείς, με πολύ μικρότερα βάσανα και πειρασμούς… 

Στην εικόνα αυτή ο Άγιος έγινε πολύ κολλητός φίλος μου (συγχωρέστε μου την λαϊκή έκφραση, είμαι βέβαιη ότι δεν θα παρεξηγηθεί!) και δεν αντιστάθηκα: Μετά τη λήξη  της λειτουργίας, φωτογράφισα την όμορφη εικόνα και την μοιράζομαι μαζί σας. (παραδόξως, είδα και άλλους πιστούς να κάνουν το ίδιο, πράγμα που δεν μου είχε ξανατύχει!). Θα ήθελα να συγχαρώ τον άγνωστο αγιογράφο…

Την ευχή και τη βοήθεια  του μεγάλου Αγίου να έχουμε…