Πόση αγένεια αντέχετε;

 

Σας ταράζει κι εσάς η αγενής συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω σας ή εγώ παραείμαι παράξενη; Πόσες φορές έχετε αναρωτηθεί γιατί οι αγενείς γύρω σας (που όλο και αυξάνονται) επιλέγουν να σας προκαλούν και να μη σας αφήνουν να αγιάσετε;

Προσωπικά, αν και μπορώ να ανεχτώ αγένεια του τύπου «κοιτάω το κινητό μου ενώ μου μιλάς», μιας και τείνει να γίνει μόνιμη συνήθεια, ωστόσο με ταράζει όταν μου σηκώνουν το τηλέφωνο νευρικά, φωνάζοντας «Λέγε, τι θες!», δείχνοντας πόσο τους ενοχλώ. (καλύτερα να μην το σήκωνες, φίλε!). Άσε το άλλο: Ψωνίζεις στον μανάβη και σου φωνάζει: «Τελείωσες συμπεθέρα, να έρθω ταμείο;» (όταν στην νεότερη κυρία δίπλα έχει πει «έτοιμη κουκλίτσα, να έρθω ταμείο;»)!!! Όσο για την οδηγική αγένεια στον δρόμο, δε νομίζω ότι θα διαφωνήσετε: Πόσο μπορεί να σε εξοργίσει το βρισίδι επειδή άργησες 10 δευτερόλεπτα να ξεκινήσεις στο φανάρι ή το να περιμένεις στη στροφή μάταια να φιλοτιμηθεί ένας να σου δώσει προτεραιότητα… 

Μακράν η χειρότερη μορφή αγένειας όμως θεωρώ ότι είναι το να βγάζεις ανεξέλεγκτα όλον τον θυμό που δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα κουβαλάς, με τη δικαιολογία ότι έχεις στρες και βιάζεσαι, λες και όλοι οι άλλοι γύρω είναι χαλαροί και παίζουν στα λιβάδια κυνηγώντας πεταλούδες! Βρίσκεσαι στον χώρο εργασίας σου ή – το χειρότερο – ανάμεσα σε οικογένεια και συγγενείς -  και πρέπει να ανεχτείς να ωρύεται ο άλλος δίπλα σου με βαριές κουβέντες, μούτρα και δυνατή φωνή, γιατί έκανες το εγκληματικό λάθος να ξεχάσεις έναν λογαριασμό ή γιατί δεν αγόρασες το γάλα light που σου παρήγγειλαν! Για να μην αναφερθώ σε φράσεις τύπου «μα πόσο άσχετος/αμόρφωτος/ κοιμισμένος κτλ είσαι!» που εκτοξεύονται με ύφος ειρωνικό και καρφώνονται σαν βέλη σε όποιον διαθέτει στοιχειώδη αξιοπρέπεια.

Γιατί όλα αυτά; Η ερώτηση ρητορική, χίλιες αιτίες θα βρείτε, χίλια ελαφρυντικά μπορούμε καλοπροαίρετα να δώσουμε στους αγενείς. (έλα μωρέ, παππούς είναι, άστον, έχει κι αυτός βάσανο με τη γυναίκα του, ξέρεις τι τραβάει η έρμη, πόσο κουράζεται, ποιος να του μάθει τρόπους, ξεχνάς πώς μεγάλωσε, μη δίνεις σημασία… ). Καλή η υπομονή και θεάρεστη, καλή η ανωτερότητα, αλλά άραγε που είναι τα όρια;

Αν νιώθετε πως το αίμα ανεβαίνει αρκετά ψηλότερα από το κεφάλι σας, αν η πίεσή σας προσεγγίζει τους βαθμούς του καύσωνα, αν τα χέρια και τα πόδια σας θυμίζουν πάρκινσον με τις αγενείς φράσεις ή χειρονομίες των πλασμάτων που δυστυχώς σας περιβάλλουν, ίσως πρέπει να κρατηθείτε και να μην μπείτε στο παιχνίδι με τους όρους τους. 

Εναλλακτικά, δοκιμάστε απαντήσεις του στυλ «Ευχαριστώ για την παρατήρηση, δίκιο έχεις» και συνεχίστε αμέριμνοι, ώστε να μην επιτρέψετε να σας χαλάσουν τη μέρα και τη διάθεση. Αρκετή τοξικότητα έχουμε χορτάσει όλοι! Άλλος τρόπος: «Δεν σταματάμε καλύτερα τη συζήτηση; Προφανώς διαφωνούμε….» (Δεν εγγυώμαι εδώ ότι δε θα συνεχίσετε να ακούτε κάθε είδους άθλια μπινελίκια…). Ελάχιστα πιο τολμηρό μου φαίνεται ένα «Τι πρέπει να πω εγώ τώρα», δείχνοντας έτσι την απροθυμία σας να μπλέξετε παραπάνω. 

Σε ακραίες στιγμές πάντως, όταν η αγένεια χτυπάει κόκκινο, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ;